Bootje

Met een blik van walging spuuw ik elke vlinder uit
gedrenkt in slijm
die bleef leven ondanks de tsunami's bijtend zuur
die ik met hongerige ogen door me heen liet stromen
die ik in mijn mond nam als verdovingsmiddel
maar doorslok als een gif
waarmee ik maandenlang mijn eigen tumor zou voeden
een gezwel zo zacht als zijde,maar zo vol van zwarte leegte
diep vastgeworteld,genadeloos verspreid
tot ik niets meer was
dan een kokhalzend insect
zeeziek op een klein,doorweekt papieren bootje
in een rivier van groene radio-actieve pap
zelf uitgegraven
uit de nog vruchtbare potgrond van mijn ziel
op de vruchteloze zoektocht naar liefde
verslagen
door de liefde zelf,een kracht verstikkender dan haat
en als een terminale drenkeling dobber ik nu rond
uitgevreten en gesmoord
rochel ik jou resten overboord.

Bedankt voor alles, Jeroen