9.29u (alweer de trein)

Ik heb mijn oude,vertrouwde plekje op de voorste bank in de voorste wagon weer ingenomen.
Lichtjes zwetend door mijn treinmis-fobie die me deed fietsen als een epo-coureurke tijdens de Tour,
om dan aan te komen en veel te vroeg te zijn,sterker nog,de trein was te laat.
Maar goed,schuinover mij,waar gisteren de Afrikaan een halve kilo verse (?) tonijn naar binnen zat te werken,
zit nu weer een vrouwtje haar broodje te versmikkelen.Gelukkig deze keer noch bedwelmende geuren,noch tanden met moordende overtuigingskracht.Niet moeilijk als het choco is natuurlijk.
Naast mij zit een man (iets wansmakelijker) zijn beugel met zwier in en uit zijn mond te halen,en bij gelegenheid handmatig en binnenmonds op te blinken.
Jeuj,Heist-o/d-berg! Wat hou ik van die streek.Of van zijn bewoners,bedenk ik me,starend naar het pronkstuk dat zich voor me neervleidt. Echter geen interesse-vertoning,dus we schrijven vlijtig door. De krantjes en boekjes worden hier en daar al genuttigd. Gek,alleen de mensen rond me...zouden ze mijn observatie merken? Mijn ogen die hun gedrag ongegeneert betasten,hongerig naar een interresant eigenaardigheidje,want believe me,die komen nergens sneller boven dan op de trein. Het arme kind naast me krijgt alle aandacht,waarom worden die zo verschrikkelijk snel aangesproken,en minstens even onschuldige (ok,iets minder schattige) meisjes als ik alleen door perverten en neurotische vrouwen?

Hoe hard kan het leven zijn op de trein.

12.29u (trein)

Ik zit in de allereerste wagon,onderweg naar Antwerpen-Centraal. Het hele voorste gedeelte van de trein geurt naar de tonijn tussen het broodje van de Afrikaanse man schuinover me. Hij herkauwt al eeuwen hetzelfde stukje brood. Tussen zijn tanden zwemt een versgevangen noordzeediertje. Als het nog niet dood was,wordt het nu wel genadeloos verpulvert en onherkenbaar gevormd tot een brok verteerbaar voedsel in de maag van deze onverschillige man. De trein stopt. Ondanks het feit dat heel wat mensen als waren ze aquariumvissen die op snelheid een oceaan zien passeren gefascineert naar buiten staren,loont het voor mij niet de moeite te kijken waar we zijn.

De mens is een sociaal dier,wordt wel eens beweerd. Zo sociaal,dat ik drie kwartier in een volle trein kan zitten,wetende dat ik niet aangesproken zal worden,tenzij ik over de grond kruipend zou mopperen dat ik mijn lenzen kwijt ben,of vraag waar het toilet is. En dan nog zou 3/4de spreken tegen me alsof ze hadden gewed voor een bak bier 3 weken niet te praten tegen vreemden. Maar ach, we zijn alweer twee haltes verder,en het einde van de marteling is in zicht.

De eerder corpulent gevormde vrouw voor mij,een tas stevig omklemmend met haar worstige vingers op haar schoot,zou zwaar verontwaardigt zijn als ze wist dat ik het over haar heb nu. Hoe vaak zouden mensen al over mij geschreven hebben? Of zich bedacht hebben wat ik in vredesnaam aan het doen ben,gezien ik mezelf al meermaals betrapt heb op een grijnzerig lachje.

We zijn in Lier. Een lekker geurende man komt voor me zitten. Hugo Boss en Verace,fluistert hij me toe. Metro's worden gretig doorbladert. Hoe meer volk dicht bij elkaar,hoe bezetener men zoekt naar iets om zich solitair mee bezig te houden. Dat doe ik tenslotte ook. Staren naar een blad is ontsnappen aan de ogen van een onbekende,en dus het onzekere vermijden.

We naderen Centraal Station Antwerpen, de trein raakt nu stilaan echt wel vol. Zelfs ik voel langzaam de stress van de intieme aanwezigheid van twee welriekende en wellicht goed geschapen kerels voor mijn neus.
De visgeur is verdwenen. De Afrikaanse man ook.
Nog 10min. Tot dan zit ik goed,tot dan beweeg ik geen vin. Enkel mijn vingers huppelen vlijtig met mijn gedachten-verlengstuk over het papier.
Nog steeds koester ik de hoop contact te leggen met een van de mede-bewoners van dit NMBS-voertuig,die hetzelfde lot ondergaan,die hetzelfde doel hebben,maar een ander verhaal.
Praat dan tegen me,mooie jongen met de blauwe ogen en de pluto-sokken!
Maar neen,integendeel. Hij ziet een lege bank en verhuist,
hongerig grijpend naar een metro-krantje.

Hoe hard kan het leven zijn op de trein.

Cocon

ik wentel in het duister
draai me in mijn graf
ik slik de nacht en luister
naar hoe pijn me stilte gaf

de zuurstof is beperkt
de ruimte strak omlijnt
in mijn cocon,door haat versterkt
waarin alle hoop verdwijnt

de fysieke begeleiding
van mentale hongersnood
geeft mijn tranen er bevrijding
is er leven voor de dood?

In Heist moogde meer as da ge peist

Dinsdag 25 juli

Het is 9.50u. Ik zit in een wildvreemde caravan,met iets minder vreemde,maar levenloze mensen. Het was haast voorspelbaar dat ik als eerste wakker zou zijn,maar dat geeft me wat tijd om me met onnozelheden zoals dit bezig te houden. Sinds ik hier ben,in Knokke-heist,en dat is nog niet lang, zijn we al drie keer van slaapplaats veranderd (zouden we de livingzetel renoveren,met z'n allen tegen de grond slapen of gewoon de bedden gebruiken?)en ben ik al in lingerie in de zee geweest. Ik geniet zooo van deze vrijheid!

woensdag 26 juli

10.15u. Gaan slapen gisteren (vanmorgen) om 3.45u. Leve het chronisch slaaptekort! Gisteren was een fijn relax dagje,en 'savonds Gorki (had zelfs bijna heel even het werchter-gevoel). Daarna cocktailtje en uitgaan in de Number One,waar we zo goed als de number one waren,aangezien we om kwart voor 12 binnengingen. Eigenlijk was er gewoon van de hele avond bijna niemand.De frans/nederlands/engelse kerels uit Luik waarmee we hadden gesocialised waren om een of andere bizarre reden gaan lopen (ik zou ook gaan lopen als ik drie gestoorde grieten in de tequila zie vliegen,maar toch),dus hebben we zo maar een feestje gebouwd.Half zatjes op het strand gaan rollen voor het casino van Knokke,terug naar binnen als aangestrande zeemeerminnen (de politie was niet zo blij met onze aanwezigheid-->verboden het strand te betreden na 3u 'snachts?). We hebben allesinds met gekruiste vingers beloofd het niet meer te doen,en in de caravan nog wat porno gaan kijken. (eerder 'wil jij ook zo'n stoute meid? SMS Tanja!' brainwashing). En nu zit ik hier weer,in de stilte van de snikhete morgend op een camping,waar de mensen spontaan kindjes maken om de oorverdovende rust te lijf te gaan.
Maarja,wij maken ons plezier hier tenslotte ook helemaal zelf :)

donderdag 27 juli

Als we de titel fuifbeesten nog niet verdienden,dan hebben we ons vanacht toch zwaar genomineerd. Zeiknat en met opgezwollen ogen kwamen we vanmorgen om 8u thuis van een of andere louche schuimparty in Carré Beach. Zowat de fuif van mijn leven,omwille van de ambiance,de mensen,de aandacht en,ondanks het stuk glas in mijn voet,het dansen in het zeepsop:) Onderweg hebben we een hoopje jongens meegepakt en die ook de nacht van hun leven bezorgd.Wat kan het leven eigenlijk mooi zijn. Naakte dansende bovenlichamen in't schuim,goeie muziek en buitenkomen als het al een tijdje licht is,om dan met kapotte sandalen en uitwringbare kleren de tram op te klimmen richting Knokke-Heist. Voor de fuif hebben we ons ook te pletter geamuzeerd met dare-lists (trek eens een opdrachtje,en maak jezelf een belachelijk op den dijk),maar voor de rest doen we hier geen overreden egel. Ik heb me nog geen seconde verveeld hoor,maar ik zal toch blij zijn om Koen terug te zien.

Vrijdag 28 juli

8.30u. (5u slaap,5u slaap,4u slaap,5u slaap,maar we blijven vrolijk!). Gisteren naar Krezip gaan kijken (echt goed eigenlijk) en iets gaan drinken in Knokke. Mmm,ik wil nog geen afscheid van dit,ik leef op wolkjes,dit had voor mij gerust nog een weekje langer mogen duren,vooral de avonden/nachten waren hier onvervangbaar zalig,want overdag deden we hier niet veel,ik ben tenslotte de enige early riser :)

o n b e r e i k b a a r

vrij als een vogel
zing jij in m'n oor
fluit tot ik meezing
en gaat er vandoor

speels als de regen
blijf je hangen
aan het puntje van m'n neus
kan ik je vangen?

uitdagend als de wind
draai je om me heen
blaast me omver
en laat me achter

alleen.

Bootje

Met een blik van walging spuuw ik elke vlinder uit
gedrenkt in slijm
die bleef leven ondanks de tsunami's bijtend zuur
die ik met hongerige ogen door me heen liet stromen
die ik in mijn mond nam als verdovingsmiddel
maar doorslok als een gif
waarmee ik maandenlang mijn eigen tumor zou voeden
een gezwel zo zacht als zijde,maar zo vol van zwarte leegte
diep vastgeworteld,genadeloos verspreid
tot ik niets meer was
dan een kokhalzend insect
zeeziek op een klein,doorweekt papieren bootje
in een rivier van groene radio-actieve pap
zelf uitgegraven
uit de nog vruchtbare potgrond van mijn ziel
op de vruchteloze zoektocht naar liefde
verslagen
door de liefde zelf,een kracht verstikkender dan haat
en als een terminale drenkeling dobber ik nu rond
uitgevreten en gesmoord
rochel ik jou resten overboord.

Bedankt voor alles, Jeroen

Psalm 51: Bezint eer gij verzint.

Gekruiste Handen
Gekruiste Beelden
Gekruiste slingers aan't behang
Psalmen vliegen door de ruimte
Leve Patersamenzang
In contrast met stille tafels
Elk geluidje maakt je bang
Alleen't bestek durft zich te wagen
Aan een luide 'Kling' en 'Klang'
Om te praten en te doen
loop je best wat door de gang
zoek instinctief de juiste kamer
vertoef er in alle rust
en slang
Menig monnik kan beweren
Dat enkel God is van belang
Toch zal Jef ons meer bekoren
Leve de Gebakjesdrang
dat hun 'vegetarisch'
een waarheid met haar is
dat wisten ik en Leen al lang
adbijen zijn voor hen het leven
maar voor ons de ondergang.

(Bezinningsdagen,februari 2006,Achel)