Ik heb mijn oude,vertrouwde plekje op de voorste bank in de voorste wagon weer ingenomen.
Lichtjes zwetend door mijn treinmis-fobie die me deed fietsen als een epo-coureurke tijdens de Tour,
om dan aan te komen en veel te vroeg te zijn,sterker nog,de trein was te laat.
Maar goed,schuinover mij,waar gisteren de Afrikaan een halve kilo verse (?) tonijn naar binnen zat te werken,
zit nu weer een vrouwtje haar broodje te versmikkelen.Gelukkig deze keer noch bedwelmende geuren,noch tanden met moordende overtuigingskracht.Niet moeilijk als het choco is natuurlijk.
Naast mij zit een man (iets wansmakelijker) zijn beugel met zwier in en uit zijn mond te halen,en bij gelegenheid handmatig en binnenmonds op te blinken.
Jeuj,Heist-o/d-berg! Wat hou ik van die streek.Of van zijn bewoners,bedenk ik me,starend naar het pronkstuk dat zich voor me neervleidt. Echter geen interesse-vertoning,dus we schrijven vlijtig door. De krantjes en boekjes worden hier en daar al genuttigd. Gek,alleen de mensen rond me...zouden ze mijn observatie merken? Mijn ogen die hun gedrag ongegeneert betasten,hongerig naar een interresant eigenaardigheidje,want believe me,die komen nergens sneller boven dan op de trein. Het arme kind naast me krijgt alle aandacht,waarom worden die zo verschrikkelijk snel aangesproken,en minstens even onschuldige (ok,iets minder schattige) meisjes als ik alleen door perverten en neurotische vrouwen?
Hoe hard kan het leven zijn op de trein.
5 okt 2006
12.29u (trein)
Ik zit in de allereerste wagon,onderweg naar Antwerpen-Centraal. Het hele voorste gedeelte van de trein geurt naar de tonijn tussen het broodje van de Afrikaanse man schuinover me. Hij herkauwt al eeuwen hetzelfde stukje brood. Tussen zijn tanden zwemt een versgevangen noordzeediertje. Als het nog niet dood was,wordt het nu wel genadeloos verpulvert en onherkenbaar gevormd tot een brok verteerbaar voedsel in de maag van deze onverschillige man. De trein stopt. Ondanks het feit dat heel wat mensen als waren ze aquariumvissen die op snelheid een oceaan zien passeren gefascineert naar buiten staren,loont het voor mij niet de moeite te kijken waar we zijn.
De mens is een sociaal dier,wordt wel eens beweerd. Zo sociaal,dat ik drie kwartier in een volle trein kan zitten,wetende dat ik niet aangesproken zal worden,tenzij ik over de grond kruipend zou mopperen dat ik mijn lenzen kwijt ben,of vraag waar het toilet is. En dan nog zou 3/4de spreken tegen me alsof ze hadden gewed voor een bak bier 3 weken niet te praten tegen vreemden. Maar ach, we zijn alweer twee haltes verder,en het einde van de marteling is in zicht.
De eerder corpulent gevormde vrouw voor mij,een tas stevig omklemmend met haar worstige vingers op haar schoot,zou zwaar verontwaardigt zijn als ze wist dat ik het over haar heb nu. Hoe vaak zouden mensen al over mij geschreven hebben? Of zich bedacht hebben wat ik in vredesnaam aan het doen ben,gezien ik mezelf al meermaals betrapt heb op een grijnzerig lachje.
We zijn in Lier. Een lekker geurende man komt voor me zitten. Hugo Boss en Verace,fluistert hij me toe. Metro's worden gretig doorbladert. Hoe meer volk dicht bij elkaar,hoe bezetener men zoekt naar iets om zich solitair mee bezig te houden. Dat doe ik tenslotte ook. Staren naar een blad is ontsnappen aan de ogen van een onbekende,en dus het onzekere vermijden.
We naderen Centraal Station Antwerpen, de trein raakt nu stilaan echt wel vol. Zelfs ik voel langzaam de stress van de intieme aanwezigheid van twee welriekende en wellicht goed geschapen kerels voor mijn neus.
De visgeur is verdwenen. De Afrikaanse man ook.
Nog 10min. Tot dan zit ik goed,tot dan beweeg ik geen vin. Enkel mijn vingers huppelen vlijtig met mijn gedachten-verlengstuk over het papier.
Nog steeds koester ik de hoop contact te leggen met een van de mede-bewoners van dit NMBS-voertuig,die hetzelfde lot ondergaan,die hetzelfde doel hebben,maar een ander verhaal.
Praat dan tegen me,mooie jongen met de blauwe ogen en de pluto-sokken!
Maar neen,integendeel. Hij ziet een lege bank en verhuist,
hongerig grijpend naar een metro-krantje.
Hoe hard kan het leven zijn op de trein.
De mens is een sociaal dier,wordt wel eens beweerd. Zo sociaal,dat ik drie kwartier in een volle trein kan zitten,wetende dat ik niet aangesproken zal worden,tenzij ik over de grond kruipend zou mopperen dat ik mijn lenzen kwijt ben,of vraag waar het toilet is. En dan nog zou 3/4de spreken tegen me alsof ze hadden gewed voor een bak bier 3 weken niet te praten tegen vreemden. Maar ach, we zijn alweer twee haltes verder,en het einde van de marteling is in zicht.
De eerder corpulent gevormde vrouw voor mij,een tas stevig omklemmend met haar worstige vingers op haar schoot,zou zwaar verontwaardigt zijn als ze wist dat ik het over haar heb nu. Hoe vaak zouden mensen al over mij geschreven hebben? Of zich bedacht hebben wat ik in vredesnaam aan het doen ben,gezien ik mezelf al meermaals betrapt heb op een grijnzerig lachje.
We zijn in Lier. Een lekker geurende man komt voor me zitten. Hugo Boss en Verace,fluistert hij me toe. Metro's worden gretig doorbladert. Hoe meer volk dicht bij elkaar,hoe bezetener men zoekt naar iets om zich solitair mee bezig te houden. Dat doe ik tenslotte ook. Staren naar een blad is ontsnappen aan de ogen van een onbekende,en dus het onzekere vermijden.
We naderen Centraal Station Antwerpen, de trein raakt nu stilaan echt wel vol. Zelfs ik voel langzaam de stress van de intieme aanwezigheid van twee welriekende en wellicht goed geschapen kerels voor mijn neus.
De visgeur is verdwenen. De Afrikaanse man ook.
Nog 10min. Tot dan zit ik goed,tot dan beweeg ik geen vin. Enkel mijn vingers huppelen vlijtig met mijn gedachten-verlengstuk over het papier.
Nog steeds koester ik de hoop contact te leggen met een van de mede-bewoners van dit NMBS-voertuig,die hetzelfde lot ondergaan,die hetzelfde doel hebben,maar een ander verhaal.
Praat dan tegen me,mooie jongen met de blauwe ogen en de pluto-sokken!
Maar neen,integendeel. Hij ziet een lege bank en verhuist,
hongerig grijpend naar een metro-krantje.
Hoe hard kan het leven zijn op de trein.
Abonneren op:
Posts (Atom)
