9.15u (trein)

Ooit,
meestal op het punt dat je denkt je volwassenheid bereikt te hebben
kom je tot het besef dat het leven niets voorstelt, en de mensen die erin rondlopen al evenmin boeien.
Maar je zit er toch maar weer in,
en geen hond die daar medelijden mee heeft.
Vanaf je geboorte bestudeer je onderzoekend de omgeving
in de hoop te ontdekken waarom je hier rondloopt,
Tevergeefs observeer je mensen die een schijnbaar levensdoel bezitten, en zij die wezenloos rondzwermen als het vergeten hoopje homo sapiens, wachtend tot er een mammoet passeerd om te bespringen met knots en zweepje.
Maar na bijna 19jaar ben ik nog steeds niets wijzer geworden,integendeel,ik voel me haast de mammoet.
Ik leg mij dan maar neer bij het leven,als bij een vraag,afgevraagd maar nooit gesteld
uit angst voor het antwoord. En ik gedraag me,zoals iedereen,zoals niemand het kan zoals ik.
Nog volop beslissend of ik gezien en bekeken wil worden,smijt ik mezelf in het leven
spartelend als een naakte suicidale goudvis op droog,verstikkend woestijnzand waarin ik mijn eigen oases creeër. Ik maak het leven leefbaar, door te compenseren wat ik wil en niet kan met verstevigde illusies
een hoofd vol prachtige leugens

en de zon schijnt.

Rood

diepere

warmte

ontdekken

zoete vlekken

kussen

kussens blozen

klaprozen

op de dekens

vage tekens

van leven

geven

onafwasbaar

onoplosbaar

onuitwisbaar

rood.