Sneeuw+Nostalgie=

Aanslag op de tweewieler.

Uitgerust met sjaal en want

sneeuwschop stevig in de hand

beginnen zij aan de karwei

van schuiftapijt en modderbrij

Hun werk is nobel, hun wil is goed

lopende neuzen vol goede moed

kou en vorst houdt hen niet tegen

om de rotzooi op te vegen

Vermoeid houden zij het voor gezien

bij verplaatsing van een meter of 10

de oprit is vrij van glijden of kraken

een koffie, dat zou nu wel smaken

Bezoek of vertrek? Voorlopig geen spoor

gelukkig, want zij moeten daarvoor

over de Mont Blanc die ongegeneerd

op het fietspad is geïnstalleerd

Slechts vaag zijn nu diens lijncontouren

wees dus waakzaam bij't tweewielig vervoeren

want na't strooien ligt in't midden van het pad

een doe-het-zelver modderbad.

A little snomance.

Was het maar al kerstmis...

Want dan vieren we de Katholieke Kerk !

http://www.washetmaaralkerstmis.be/

Rock Disney !

Woaah !!! Ik heb echt een heerlijk weekendje achter de rug! Nooit gedacht dat vernieuwend rockgeweld en kinderlijke nostalgie zo hand in hand konden gaan. Donderdag begon namelijk al met een dagje Rock Werchter. Dat kon onmogelijk misgaan met een vrolijk zonnetje en een line-up die zowel Skunk anansie, Muse als Faithless bevatte. Vooral Muse blies mij volledig van mijn imaginaire sokken. En het was alle drommels nog gratis ook !

Daarna ging ik doodmoe met mijn fietsje naar huis...om dan om 5u opnieuw op te staan voor Disneyland Parijs !!!

Die vier kleine dropjes die je daar ziet staan wuiven, dat zijn ik, mijn broer en zus en Koen ! We waren allemaal voor eventjes terug een jaar of 6. Het afscheid van Mickey en Mini was dan ook met pijn in het hart. Maar wees gerust: later als ik groot en rijk ben, bouw ik mezelf ook zo'n kasteel :)

Sossissen!

In een klein hoekje.

Ik zit op een bankje in het bushokje, perron 4, Aarschot station. Het is 9.34u. De zon schijnt op mijn gezicht, en terwijl ik mijn ogen sluit kietelt een zacht briesje mijn ongekamde haren. In mijn rechterhand heb ik mijn mp3-speler. Drie jaar oud is hij, 1/7de van mijn leven heb ik hem al bij me. Er ontbreekt een stukje van de huls, waardoor het AAA-batterijtje zichtbaar is. De oortjes werden al eens vervangen, en nog eens, en nog eens. Door technische problemen met het nieuwste stel oortjes krijgt alleen de rechterkant van mijn gehoor een deuntje te horen: "this is the life- Amy McDonald". Mijn linkerhand steunt op het bankje. Het voelt warm aan, net als mijn binnenkant. Mijn mooiste witte rokje weerkaatst fel in het ochtendlicht. Ik haal diep adem en besef : verdorie, ik ben gelukkig :)

In de muil van het gekregen paard.

In de muil van het gekregen paard...

daar tref je soms wat aan...

Je mag er niet in kijken...

maar eventueel wel eens op slaan (?)

Dankje, mams, voor de kadootjes uit lloret de mar...

Het zijn stuk voor stuk unieke exemplaren:)

De Jossen (1/2 mei 2010)

" Het josdom "

Een kleine, overzichtelijke wereld van collectieve werkzucht en plezier.

Tot één Jos een radicale beslissing maakt...

"Ik stap eruit."

Er wordt gevochten, voor elkaar en voor zichzelf.

Wordt het systeem definitief doorbroken?

Wordt het de val of revival...

...der saamhorigheid?

( Schrijver: Tom Lanoye/ regisseur: Jelle De Wit/ gespeeld door Artforum)

-l'absurdisme-

Absurd, absurder, absurdst.

Een trap van vergelijking, dat is het enige wat nog overblijft van mijn BanaBa opleiding in de Geestelijke Gezondheidszorg. Vergeet alstublieft alles wat ik zei over de organisatie in de Lessius Hogeschool, want het schooljaar dat ik nu doorsta voelt aan als was het gesuperviseerd door een dozijn stomdronken bavianen.

Absurd : de lessen. We kregen 2 dagen per week les, elke dag een andere leerkracht. Deze waren stuk voor stuk letterlijk bij hun kraag uit het werkveld geplukt en neergezet vanvoor in ons klaslokaal met de woorden: " vertel eens iets over de geestelijke gezondheidszorg". Dit had niet alleen tot pijnlijk gevolg dat ze niet wisten wat te vertellen en dat ze elkaar meer dan eens herhaalden, maar ook dat zij aan ons moesten vragen hoe het examen van hun vak er zou uitzien.

Absurder : de stage. Water op hete kolen in een naar-Eucalyptus-geurende sauna. Zo warm werd het onder onze voeten toen bleek dat onze eerste stageperiode in oktober was. Het was een haast lachwekkende rat race op zoek naar stageplaatsen, wat noodgedwongen 25 'individuele trajecten' tot gevolg had. Leerlingen liepen stage doorheen het jaar, opgesplitst, of helemaal niet. Deze laatste was opnieuw een kleine blunder van de KHL: stage in het buitenland beloven doe je echt beter niet als je in eigen land al niet weet van welk hout peilen maken.

Absurdst: de examens. Nadat besloten werd in december om dan toch geen examens te geven in januari, gooit onze coördinatrice (ik citeer) "de handdoek in de ring". Paniek begint op grotere schaal zijn angstzweet uit te zaaien, zowel bij leerlingen als bestuur. Het departementshoofd neemt even koelbloedig de leiding over en schuift dan de vuile pamper door aan B.L., onze huidige coördinator. Deze ruikt nog geen nattigheid en presenteert ons de examens op een dienblad: een casus, een casus- en projectverdediging, en een multiple choice examen. De casus is echt een lachertje, aangezien we deze thuis mogen maken (m.a.w. in groep, clubverband, via facebook). De verdediging lijkt me dan ook overbodig gezwets. Het multiple choice examen had nog enige kwalitatieve meerwaarde kunnen zijn, ware het niet dat eigenlijk niemand van de mensen die dit examen moet opstellen precies weet wat wij gezien hebben dit jaar. Vanmorgen las ik dan uiteindelijk dit langverwachte stukje tekst op Toledo:

De laatste keer dat mijn wenkbrauwen zulk een hoek van 145 graden hadden gevormd, was toen onze examens in mijn eerste jaar aan de Lessius in de container waren gezwierd. Stommiteiten van dit niveau horen op VTM, of in de Dag Allemaal, niet bij mijn ontbijt op een ordinaire woensdagochtend. Ik heb dan ook besloten van gewoon niet te studeren, en af te wachten tot ook de casus en de projectverdediging worden afgelast.

Weetge...ergens heeft de opleiding zijn doel wel bereikt: ge zou voor minder in de geestelijke gezondheidszorg terecht komen, n'est pas?

Dorst

Ik kreun onder het juk

van bodemloze tranen

onuitgespuwd en ogen

als vastgeroeste kranen

.

een knoop knelt de kloof

tussen willen en zijn

als wurgende armen

de zoete roes van pijn

.

geef me van dat bittere sap

uit dorst drink ik de leugen

die droom verbind met werk'lijkheid

ten volle, volle teugen

zin-tuig

Een zoet aroma
balanceert om je lippen
Jij laat het luchtruim trillen
en oorlellen kietelen

glippend door menig gehoorgang
als een zijden samenspel van klanken
jou stem ligt niet aan banden

The minefield of caddishness.

My, oh my. Life ain't easy at 21.
(gelukkig heb ik er al eentje aan mn haak)