Verschrikkeldag

29 februari, schrikkeldag ,
een ver-schrik-kel-dag,
want de ochtend mocht dan jong zijn,

in café 'De vettige Swa'

is dag en nacht amper

van elkaar te onderscheiden.

Om 6u in de ochtend

word ik genadeloos gewekt door ambulance en politie
omdat een blanke en een kleurling

voor mijn deur op de vuist waren gegaan.

Niks nieuws in Antwerp City.
Ik leef in een stad waar egocentrisme

het motief is, en eigen Belang

de drijfveer.En op een ochtend

als deze, heb ik aan die kortzichtigheid

een grondige hekel.

Het is kwart na 6,

en aangezien ik onmogelijk nog
kan slapen met het geroep en getier buiten.
besluit ik me te wassen.

Amper warm water, en geen brood meer

om sociaal aanvaardbaar te ontbijten

Het belooft weer een vruchtbare dag te worden.

Fairytale gone bad.

Mijn naam, Joke, is zoals het aantal letters al doet vermoeden, te kort om een geschikte, niet te bizar klinkende bijnaam mee te maken. Al eerder werden beschamende dingen als Dzjo-Zjo, Zjoke en Jokke tot mijn spijt ter mijner bestemming gezwierd. Maar ook totaal uit het niets gegrepen neologismen,zoals Flowiepowie en kapstokkie werden reeds misbruikt om toch maar niet mijn gewone naam te hoeven gebruiken. Nu, vandaag, beste lezertjes, ben ik 2 keer door een voorbijganger ( ik gok dezelfde, die twee keer langsliep) aangesproken als een sprookjesfiguur. Op zich heb ik niks tegen sprookjesfiguren, noch tegen bijnamen, maar laat ik het toch even rechtzetten, zodat misschien in de nabije toekomst mijn naam terug het respect krijgt die het verdient...

Ok,
Ik zie er soms wat slonzig uit,
ik bevind mij inderdaad,gezien mijn nieuwe kotinrichting,
veel op mijn knieën tegen de grond,
de nieuwe vriendin van mijn papa zou kunnen doorgaan voor
de boze stiefmoeder,
ik zou wel een fee kunnen gebruiken
die mijn winterjas met een scheur veranderd
in een baljurk,
en het ongedierte hier in mijn kamertje
in een pompoenkoets met paarden,
maar ik ben NIET ASSEPOESTER

Akkoord,
De highlights die ik in mijn haar heb gezet
maken mij ietwat blonder...
Ik heb soms het gevoel dat ik samenleef met
een hoop ongelikte beren
en ik ben al drie keer door een bed gezakt
omdat het mij klaarblijkelijk niet aankon,
maar ik ben NIET GOUDLOKJE

Al goed,
menig gejaagde man heeft mijn hart al proberen te stelen,
ik wandel graag door het bos,en heb als vegetariër
wel een uiterst unieke band met dieren,
het spiegeltje aan mijne wand
vind mij wel redelijk charmant,
als ik zing, en er zouden dwergen bestaan,
en ze zouden met 7 zijn,en in een huisje wonen
aan de overkant vant bos, ze zouden me ongetwijfeld horen.
En ik heb inderdaad een appel gegeten vandaag
die een bizar nasmaakje had,
maar ik ben NIET SNEEUWWITJE

Voila,bij deze heb ik mijn plicht weer vervuld. En moest ge me ooit nog met iets anders willen aanspreken dan mijn eigen,dt-fout vrije naam,dan zal ik dat alleen nog maar dulden...als ge het eerst lief vraagt. C 'yah !

Ons tehuis.

'ONS TEHUIS' beweerde de grote deur waar ik vorige week binnenwandelde...

En of hij gelijk had!
Het is de deur die leidt naar waar ik woon. Of toch een beetje.
Dat je bij het naar buiten wandelen van diezelfde deur het woord 'RUSTOORD' leest, daar ben ik minder mee akkoord.

Zelden werd een rusthuis zo schaamteloos omgevormd tot een oord der bier en verderf: een studentenkot. Menig bomma zou kwelen dat het een schande is, maar ik ben meer dan gelukkig met mijn kamertje op de tweede verdieping, met de viesgele muren en de optrek-baar + alarmknopke aan het toilet. Ondertussen leef ik hier al anderhalve week tussen eenzaamheid en prille vriendschap in de gemeenschappelijke keuken, tussen stress en uitdaging, tussen stageplaats en café d'anvers. And I seem to like it:)