Melk en Suiker.

Het moest er eens van komen.
Ik, in goed gezelschap, in het sportpaleis! Hét sportpaleis!
Ik was er al eens geweest, maar toen was ik vast te klein om te beseffen hoe groot dat gebouw eigenlijk is...en hoe duur het is om er een plaatsje in te bemachtigen. Maar goed, als je veel betaald voor een concert, ben je al bijna opvoorhand tevreden van de avond,
niet waar:) ?

Dus, ik en Fenne bereikten, vanwege enkele misplaatste omwegen, ietwat naar de late kant het sportpaleis. Geen probleem: met onze kennis van zaken (hoe wring ik mij efficiënt door een ongeduldige menigte?) bewogen we ons als 2 glibberige (doch klassevolle) palingen voort naar het hoofdpodium. Een gemoedstoestand, samengesteld uit ongeduld en opwinding, maakte zich van ons meester. En terecht. Mijn hoopvolle verwachtingen waren allerminst een overschatting van wat de avond collectief teweegbracht...Heel concreet bij mij dan: totale uitputting,totale extase, en een tekort aan energie dat coca cola amper kon aanvullen.

Ze bestaan al van toen ik nog geen benul had van wat ze zongen,en misschien hebben zij er wel mede voor gezorgd dat ik de engelse taal nu relatief gezien onder mijn knie hebben kunnen knellen:
MILK INC.



Ge moogt mij vertellen dat ze gepasseerd zijn, dat hun liedjes te commercieel zijn, op mekaar lijken. Ge moogt me zelfs vertellen dat de Regi nen egotripper is en Linda een achterlijke geit. Maar ik garandeer u, stuk voor stuk, dat als ge daar had gestaan met mij en met al die andere feestende mensen, met de ambiance die u in hogere sferen brengt, met muziek die u zo bekend in de oren klinkt dat uw lichaam EN uw geest u dwingt om er mee in op te gaan... dat ge al uw kritische oordelen effe aan de kant had geschoven en meegenoten, meegebrult, gelijk ge in de douche zou doen, maar dan harder. Da garandeer ik u.

7.32u (trein)

Als ware het een daad uit nostalgische honger en dorst: ik zit weer op de trein richting Antwerpen-Centraal. Zo voorspelbaar als het plot van een romantische komedie en zo mogelijk even onuitstaanbaar debiel, maar ik moet weldegelijk na 3 maanden wellust weer naar school. Gelukkig heb ik nog een hele treinrit voor de boeg en heb ik mijn lectuur bij me.De metro? Ja,die ligt hier. Maar dat bedoel ik niet.De metro is opgesteld voor mensen zonder (creativi)tijd,zonder een eigen verhaal, of voor mensen die nog niet goed wakker zijn. Waardeloos afgietsel der zelfgeschreven woord ! Mijn lectuur wordt tenminste terplekke onder mijn alziend en goedkeurend oog gecreëerd! En straks herlees ik het,en bedenk ik me dat ik dringend wat meer over de auteur moet opzoeken.
...
Maar ik verlies de essentie uit het oog: ik zit dus op de trein. Ondertussen wellicht al een tijdje, want station Melkouwen meert aan in mijn gezichtsveld. De zetels naast en voor me worden klassevol beslapen. Mijn vergevingsgezinde persona neemt het hen echter niet kwalijk dat ze het aanbreken van de ochtend missen, wat ondanks de onbegrijpelijke vroegte waarin het plaatsvindt toch steeds een prachtig verschijnsel is.Ik zeg altijd: de wegsluipende nacht is de eerste bladzijde van een boek over dingen die het daglicht mogen zien (onafhankelijk van het feit dat ik zelf niet goed weet wat ik daarmee bedoel).
...
Station Lier. De chinees naast me ramt muziek door zijn hersenpan. Mijns inziens de meest effectieve manier om alle vormen van intelligent denkvermogen de keel dicht te knijpen. Of om, in mijn geval, te kunnen stoppen met peinzen.
Ah,nieuw volk! Twee gele wezens schuiven zich bij in het treingestel. Middelbare vrouwen, gehuld in kuikengele jassen, onderweg naar hun werk. Ok,dat laatste gok ik, maar wat doen mensen op die leeftijd anders op een maandagochtend op de trein? Een citytrip naar Barcelona? Het zou eens wat anders zijn natuurlijk. Maar hun vermoedelijk chronische praatziekte in acht genomen zouden ze dat waarschijnlijk dan al drie keer door de wagon hebben geroepen. Ook ik heb geen wereldschokkende bestemming. Mijn eerste dagje school...onvrijwillig vrijwillig de sleur in-pendelend.
...
En de zon schijnt.

Saving a life.

Hi there!

Let me introduce myself!
My name is WKD vodka red.
I know my second name sounds quite alcoholic

and I can asure you that I am.

Due to dyes, and as my last name suggests

I am attractive blushy red

because it makes people associate me with

love,passion and red fruit
You will mostly find me in a bottle,waiting to be consumed at parties

by drunk teenagers,probably combined with sex,drugs and agression
In spite of the fact that my effect on people

is often a very pleasant one

the experience for me is mostly not:

ending up in a stomach with other unidentified objects and fluids

shaking around,and in the worst case

coming out again,ending up on the floor

it's like a vacation all-in

and all-out again.

But what brings a drink like me

in a place like this?

Well,I felt like sharing with you

this completely new experience I had

a sensation I haven't felt in my whole life

but suddenly,unexpected

I fell out of a glass

I saw my life flashing in front of my eyes

it would have been the end

if there wasn't a girl,who just fell down

to save my life

and she broke my fall.

Mixed feelings, even romance

and then...she washed me out of her skirt

with red,blushy cheeks like mine

and now I wanna thank her

from the bottom of my bottle

for saving my life.

Joke,you're the greatest.

Grandioos op je bek gaan achter de toog van rgr en daarbij nog eens een volledig glas vodka over je kleren krijgen,het kan niet veel beschamender...but always look on the bright side: I saved a tasty drink from ending up on a dirty floor...

als dat geen daad van barmhartigheid is.

Dorset Perception

...of wat je waarneemt als je je ogen sluit en luistert.

Dood aan...

Een vriendin van mij, D., heeft een boekje. Een boekje met als titel 'Dood aan'. Het is als het ware een lijstje met alles waar ze een grondige hekel aan heeft. Alles wat haar misselijk maakt, haar teennagels doet krullen en haar smaakpapillen verzuurt.
Kortom: al't vuil van de straat gecatalogiseerd.

Tot op heden vond ik het nutteloos tijdverdrijf, met alle respect voor D. Alweer een manier om jezelf er aan te herinneren dat er ongeloofelijk veel stoms is in deze wereld: onversneden depressie-uitlokkend materiaal dus. En sorry, maar depressie-uitlokkend materiaal is al genoeg voor handen. Laat staan dat je het zelf nog vrijwillig zou willen creëren.

Maar vandaag kreeg ik een brief van Randstad. Een contract voor mijn vakantiejobke. En aangezien een contractlezend mens er 2 waard is, snuister ik me doorheen de massa aan goed opgestelde informatie. Tot ik het volgende ontdek:

- Van 14u tot 22u werken is volgens een interimbureau 7 uur werken.

- Dinsdag,woensdag,zaterdag en zondag is volgens een interimbureau 2 dagen werken.

- Loonbriefjes opsturen zijn volgens een interimbureau,u leest het goed,overbodig.

U kan zich lichtjes voor de geest halen, met de nodige empathie, dat ik zo langzaam aan ook begin te peinzen over de opstelling van een lijstje met assassinatie-verwensingen. Het moge dan geen ronduierige koe helpen bij de oplossing van mijn probleem,de frustraties zijn allesinds gekanaliseerd. En ge moogt drie keer raden wie er bovenaan het lijstje komt. Uiteraard. VTM.

Zie hier...

Mijn gloednieuwe en ultrablitse vakantiejob : Kassameisje in een niet nader vernoemde tankstationshop!

(en zo maakte ze zichzelf nog eens nuttig)

*1988-2008*

1988

2008

Over the years, many things have changed. And so did I (unfortunatly?). Vorige week ben ik 20 geworden, een getal waarop ik al een jaar of 8 zat op te wachten. Waarom? Omdat het 2'tje vooraan volwassenheid,verantwoordelijkheid en vrijheid symboliseert. Althans voor mij. En het is net dàt wat je volgens je ouders niet bent en niet krijgt zolang je je in de door menig psycholoog en fysioloog vastgelegde 'puberteit' bevindt. Op mijn 18de kreeg ik al een voorproefje, maar mocht ik feitelijk nog niets. Een tegenvaller dus, dat het zolang heeft aangesleept alvorens ik dat onnozele cijfertje 20 bereikt had. Maar nu ik het ben,vind ik er plots niets meer aan. Ondanks de 17 verjaardagssmsjes die ik met liefde ontvangen heb voor ik van plan was wakker te worden, de extreem vreemde kadootjes,de extreem vreemde verjaardagswensen en het ongeloofelijk geslaagde verjaardagsfeestje...en after-party de volgende dag...

blijkt 20 worden ook de moment waarop je geconfronteerd wordt met het feit dat je echt al wel 1/4de van je leven gepasseerd bent,en dat het hoog tijd wordt dat je er wat van gaat brouwen (voor het te laat is). En moge dat nou net een gedachte zijn die me niet bevalt. Ook het etiketje 'volwassen' probeer ik ondertussen alweer terug van mijn bloes te trekken. Het wordt allemaal wat te griezelig serieus nu. T'is alsof ge door een gangetje onder de grond aant wroeten zijt,op zoek naar de bovenwereld, en wanneer ge eindelijk daar zijt,beseft ge dat ge niet tegen het licht kunt. Groeipijnen,noemen ze dat, geloof ik.

De moderne genees-kunde.

Ik heb het GEHAD met de moderne geneeskunde. Seriously.
1 augustus laat ik mijn wijsheidstanden trekken. Vandaag exact 1 maand geleden dus. Een normale,gezonde, ontwikkelde vrouw als ik zou daar toch al van moeten kunnen genezen zijn,wat denk je?
Niet dus.

Pasop,begrijp me niet verkeerd. De moderne geneeskunde kan veel. Heel veel. Misschien,in mijn ogen,zelfs te-veel. Maar ik ben te woest nu om ethische debatten aan te snijden over mensen kunstmatig in leven houden e.d. Dat moet dan maar in een volgende post.
Het zit namelijk zo,dat medicijnen,naast hun doeltreffende (?) werking, ook vaak NEVENEFFECTEN kunnen uitlokken. En ja hoor,beste lezertjes, Joke blijft zelden gespaard.
Maar dit keer ging het mijn petje zowaar te boven:
Ik nam antibiotica, als zijnde een brave,onwetende en naïeve jong-geopereerde, om te VOORKOMEN dat ik een ontsteking krijg op mijn tanden. Van dit medicijn (een weliswaar onschuldig wit pilleken) krijg ik een infectie (ja,leuk hoor), die ik bestrijd met een ander onschuldig wit pilletje (waar ik zware koppijn van krijg) en met een zalfje (waar ik allergisch aan blijk te zijn). Bovendien krijg ik desondanks TOCH NOG een ontsteking op mijn tanden.
Kan iemand mij dit uitleggen?
Heeft de wetenschap daar nu jaren over zitten nadenken?
Even doorgetrokken: Hoeveel mensen zijn er niet net fysiek of mentaal zo erg aantoe omdat ze afzien van de neveneffecten van de medicatie die ze krijgen
om niet te lijden? Are we running around in cirkels?
Is dit nu het zottekesspel van de moderne genees-kunde?
Awel merci.