Boek

Wat brengt jou hier? vraag ik nieuwsgierig. Een glimlach, die mijn lippen tot maantjes plooit,verraadt de schaamteloosheid van mijn vraag. Hmja, antwoordt hij verzuchtend, wat brengt een mens op een plaats als deze. Het is een koude avond in februari. Maar hier valt daar weinig van te merken. De tafeltjes naast ons, rijkelijk gevuld met dementerende oudjes, zich vergrijpende aan koffie en cake'jes, vullen de stilte tussen ons op met ouderdomskwaaltjes. Mijn hand neemt dezijne. De zachte rug van zijn rechterhand rust onder mijn wildvreemde aanraking. Je kan het me vertellen, ik studeer over mensen met een verhaal , probeer ik fluisterend opnieuw. Hij grijnst.
...
K'zat al de hele tijd naar hem te kijken,vanuit mijn ooghoeken. Net opvallend genoeg om dezijne te ontdekken, mijn gezichtsveld kruisend. K'denk dattem 27 is ofzo. Hij heeft iets weg van Damien Rice, al zou zijn stem binnen dit en een halfuur naast mannelijkheid ook de geur van bier verspreiden. De gigantische Leffe voor zijn neus bekijkt hij, maar aan drinken is hij duidelijk nog niet toe.
...
Ik wacht op Sofie.
Je vriendin? Zwanger? Interpreteer ik met volle teugen. Mijn stem klinkt te enthousiast om nog gepast een negatief antwoord op te kunnen vangen. Hij knikt. Ik ken noch naam,noch afkomst van de man die voor me zit, maar mijn gevoel bewijst me voorzichtig dat het plaatje niet klopt. Hij hoorde dolgelukkig te zijn. Mijn nieuwsgierigheid schuifelt ongeduldig, en ik kijk hem onderzoekend aan. Zijn blik vertrouwt me. Het chocomelkje onder mijn neus dampt mijn aandacht naar zich toe, en terwijl de zoete geur mijn zinnen streelt, verteld hij me zijn geheim.
...
Soms ben ik zo nieuwsgierig naar het verleden van een onbekende voorbijganger, naar alles wat vooraf ging aan het feit van zijn/haar aanwezigheid, samen met mij, op dat moment op die ene zelfde plaats. Elk mens bewaard een zelden geopend geschiedenisboek, waarin de illustraties vorm krijgen onder invloed van de lezer.Soms, zoals nu, wanneer ik het beu ben door mijn eigen boek te bladeren, weersta ik maar met moeite de drang om zo'n onbekende aan te spreken. Beseffende echter, dat ik aan de totaal andere kant van de cafetaria in het ziekenhuis zit, met een chocomelk en een cake'je, maakt het bieden van weerstand wel gemakkelijker. En lef, ja, dat mis ik ook wel een beetje.
*slurp*
...

Habba Habba!

Maandag op het nippertje mijn bus gehaald, vandaag maar net de stakingen in Antwerpen-Centraal ontglipt, en koppijn van de stress...

maar zo ongeloofelijk tevreden met mijn zuurverdiende plekje als stagiaire in de neurolinguïstiek! Eindelijk zie ik eens alles in de praktijk wat ik me tot hiertoe niet eens kon voorstellen. Van zeldzame hersenziektes en Alzheimer tot leerstoornissen en schattige mentaal geretardeerde kleutertjes. Zelfs de observatie van een kleintje met herpesencefalitis die een potlood in het oog van zijn moeder probeert te poken, was op zijn minst een leerrijke ervaring. Tot nu toe zag ik enkel de testing, maar vrijdag kan ik ook mee de therapieën volgen. Mensen zichtbaar kunnen helpen geeft volgens mij zo absurd veel voldoening! Nog een maand of 2 te gaan, maar ik sluit mijn 2de stagedagje allesinds af met een welgemeende : We want more!

Jackass voor Dummies

Psychologisch experiment Nr 1:
Drop eens 4 kerels in een bos.
(aka 'net toen je begon te geloven in de zachtaardigheid van de tamme kastanje')



( Special thanks to Emmanuel ;)

Jokeuh!

Ja, inderdaad.
Exact wat ik dacht, toen ik na een verschrikkelijk nutteloze dag, (rondreizen voor mijn intelligentiekoffer,en dan 3 keer heen en terug fietsen van mams naar paps omdat de spullen die ik nodig had om de dag productief en zinvol te maken zich strategisch hadden verstopt)
er weer maar eens in geslaagd was (zie blunder 17 januari)
om s'avonds iets te vergeten op café.
Betalen.

W.I.S.C (4/4)

Het examen A&O.
(arbeids- en organisatiepsychologie, voor de nieuwsgierigen)
Het laatste,en pijnlijkste examen van de reeks.
Een mirakel is het, indien mijn cijfer hogere sferen dan de naakte '10' zal bereiken. Maar relaxed als nooit tevoren vulde ik 17 van de 20 multiple choice vragen in, en bekeek ik met een glimlach de grandioos creatieve antwoorden op de 3 open vragen.

Naar de avond toe...

Café 'De Muze' binnen, op de melkmarkt (Groenplaats)
met nuchtere vrienden,
en de WISC, een intelligentietestkoffer voor kinderen.
( 1 wijntje, 2de wijntje)
En ik wandel weer buiten zonder.
Moment van besef: 2uur, 15minuten en 47seconden later.

Spreuk van de dag:
2 Wijntjes In mijn gilee, en de wijSheid blijft op Café.

Planning voor morgen:
Een retourtje naar A'pen :(

Riding Dirty

Aan al mijn medemensen die mij reeds subtiel hebben proberen te dwingen om voor mijn rijbewijs te gaan.




...Ge moest mij verdomme dankbaar zijn :)

Boodschap van algemeen nut.

De pathologie van het studeren. (3/4)

Klinische psychologie.
De studie van het afwijkende, en dat leerden we met zwier,
want 'abnormaliteit' boeit mij mateloos.
Op de terugweg nog even een leerrijk babbeltje met een man
die lijdt aan een leefbare variant van de obsessief-compulsieve gedragsstoornis, en weer aan't werk!

Bliksem -en donderdag (2/4)

Half 7. Uit mijn nestje. Tevergeefs had ik woensdagavond in gedachten tot laat 's avonds mijn leerstof herhaald, dus behoorde dat nu te gebeuren. Want exact 4uur en 3kwartier later (in theorie 4uur en half, maar de examens worden handmatig en door verwarde leerkrachten uitgedeeld: "Oh,dorie,er zijn twee versies...") zou ik deelnemen aan het examen Psychodiagnostiek.

Half 1. Ik wandel,blakend van zelfingenomenheid en intelligentie uit lokaal 2.30, en terwijl ik een babbeltje sla met een jongen wiens naam ik vergeten ben,denk ik "yeah, dees ging echt goe" (of toch iets in dat genre)

Half 2. Ik bel aan. Deken de Winterstraat nr 19 te Berchem. Er loopt een hond naar de glazen voordeur en begint op me te blaffen alsof ik er net een sappige biefstuk heb tegenaan gesmeten, die langzaam naar beneden glijdt. Even later komt er een even enthousiaste vrouw aanhuppelen, en verwelkomt mij en Koen, terwijl ze zich excuseert voor het dier dat ondertussen aan mijn broek hangt. Ze toont me een kamertje,gezellig,comfort,luxe, een witte pluizige kat. Ik zat er blijkbaar alleen,en boven me woonde de huisbazin met half haar familie. Ongeveer een kwartiertje later wandelen we terug buiten en ik bedenk me...nee, hier kom ik niet op kot.

Half 6. Gegeten,ge-mediamarkt, en ondertussen gezetene op een plaats waar kleren futuristisch en mensen egocentrisch zijn: een mode-school. (niet nader vernoemd) Ik ben gehuld in een rood kleedje tot aan de knie, en een lange zwarte mantel. Extra accessoire : kroontje. Ik sta model voor een vriendin van me, dus behoor ik me voor even te gedragen als een hartenkoningin. De jury is streng en onrechtvaardig, maar ik ben gelukkig erger gewend.

Half 7. Ik wandel met Koen door een achterbuurt van Antwerpen. Ik word nagekeken, aangesproken door vreemde mannen, we zijn getuige van een ruzie, die uitmondt in gebroken ramen, en arriveren op plaats van bestemming "het Sint-Jacobsplein". Mijn lichaam is een wandelend vooroordeel, na het zien van al dat crimineels, maar zodra ik binnenga in mijn volgende potentiële kotgewijze woonst, ben ik totaal gecharmeerd. Een knappe, jonge Turk doet open,en toont me mijn kamertje. Klein, gezellig, eigen fornuisje, en het licht valt terplekke uit. Hier wil ik wonen!

Half 10. Einde van een bewogen dag, in pracht afgesloten met een kleintje met tartaar. En een kaaskroket.

1/4

Na 3 weken gezweet,gezwoeg en gezever maakte ik gisteren mijn eerste 2dejaars examen.

De spanning in lokaal 2.30,campus Sint-Andries, werd in fijne plakjes gesneden,en nerveus opgeknabbeld door de inzittenden. Nog even,nog even en dan was het zover. 1week lang hadde we naar de cursus gekeken,gestaard,als was het geschreven in het oud-Nederlands,door een monnik met Parkinson. 1 week lang hebben we de structuur proberen te vatten,de essentie proberen in ons op te slaan. Maar tevergeefs. Net als de 100 andere leerlingen,verliet ik na 1,5uur met een klein zuchtje het lokaal. Wees mild gij,verbetering...

School-en pedagogische psychologie:
ge kunt den imaginairen boom in.

De vlucht

Verdriet is
ondersteboven
zweven
laat me
lustig botsen
met mijn lichaam
in de wolken
met mijn hoofd
tegen
de rotsen

Wens

Terwijl het nieuwe jaar in kinderschoentjes
't gladde ochtendwit betreedt
terwijl Kerst zijn gekleurde biezen pakt
en stiekem wat hoop vergeet

Terwijl nestjes warmte geven
december haar deurtje sluit
en het prille januari
haar rode neusje snuit

Terwijl sjaal en jas bedekken
het groen haar ziel ontbloot
Terwijl de toekomst wil ontdekken
wat het verleden haar gebood

Terwijl de winter koude fluistert
haar wollen adem spreidt
het maanlicht wordt verduistert
door het tikken van de tijd

Terwijl de regen takken kietelt
als prille voorjaarsdauw
Terwijl de aarde nieuw leven geeft
Terwijl denk ik aan jou...

NYE: Snapshot

Joke's eerste uren in 2008: Moge de rest van't jaar voor iedereen een even groot feest zijn!

Gelukkig Nieuwjaar!