In de muil van het gekregen paard.

In de muil van het gekregen paard...

daar tref je soms wat aan...

Je mag er niet in kijken...

maar eventueel wel eens op slaan (?)

Dankje, mams, voor de kadootjes uit lloret de mar...

Het zijn stuk voor stuk unieke exemplaren:)

De Jossen (1/2 mei 2010)

" Het josdom "

Een kleine, overzichtelijke wereld van collectieve werkzucht en plezier.

Tot één Jos een radicale beslissing maakt...

"Ik stap eruit."

Er wordt gevochten, voor elkaar en voor zichzelf.

Wordt het systeem definitief doorbroken?

Wordt het de val of revival...

...der saamhorigheid?

( Schrijver: Tom Lanoye/ regisseur: Jelle De Wit/ gespeeld door Artforum)

-l'absurdisme-

Absurd, absurder, absurdst.

Een trap van vergelijking, dat is het enige wat nog overblijft van mijn BanaBa opleiding in de Geestelijke Gezondheidszorg. Vergeet alstublieft alles wat ik zei over de organisatie in de Lessius Hogeschool, want het schooljaar dat ik nu doorsta voelt aan als was het gesuperviseerd door een dozijn stomdronken bavianen.

Absurd : de lessen. We kregen 2 dagen per week les, elke dag een andere leerkracht. Deze waren stuk voor stuk letterlijk bij hun kraag uit het werkveld geplukt en neergezet vanvoor in ons klaslokaal met de woorden: " vertel eens iets over de geestelijke gezondheidszorg". Dit had niet alleen tot pijnlijk gevolg dat ze niet wisten wat te vertellen en dat ze elkaar meer dan eens herhaalden, maar ook dat zij aan ons moesten vragen hoe het examen van hun vak er zou uitzien.

Absurder : de stage. Water op hete kolen in een naar-Eucalyptus-geurende sauna. Zo warm werd het onder onze voeten toen bleek dat onze eerste stageperiode in oktober was. Het was een haast lachwekkende rat race op zoek naar stageplaatsen, wat noodgedwongen 25 'individuele trajecten' tot gevolg had. Leerlingen liepen stage doorheen het jaar, opgesplitst, of helemaal niet. Deze laatste was opnieuw een kleine blunder van de KHL: stage in het buitenland beloven doe je echt beter niet als je in eigen land al niet weet van welk hout peilen maken.

Absurdst: de examens. Nadat besloten werd in december om dan toch geen examens te geven in januari, gooit onze coördinatrice (ik citeer) "de handdoek in de ring". Paniek begint op grotere schaal zijn angstzweet uit te zaaien, zowel bij leerlingen als bestuur. Het departementshoofd neemt even koelbloedig de leiding over en schuift dan de vuile pamper door aan B.L., onze huidige coördinator. Deze ruikt nog geen nattigheid en presenteert ons de examens op een dienblad: een casus, een casus- en projectverdediging, en een multiple choice examen. De casus is echt een lachertje, aangezien we deze thuis mogen maken (m.a.w. in groep, clubverband, via facebook). De verdediging lijkt me dan ook overbodig gezwets. Het multiple choice examen had nog enige kwalitatieve meerwaarde kunnen zijn, ware het niet dat eigenlijk niemand van de mensen die dit examen moet opstellen precies weet wat wij gezien hebben dit jaar. Vanmorgen las ik dan uiteindelijk dit langverwachte stukje tekst op Toledo:

De laatste keer dat mijn wenkbrauwen zulk een hoek van 145 graden hadden gevormd, was toen onze examens in mijn eerste jaar aan de Lessius in de container waren gezwierd. Stommiteiten van dit niveau horen op VTM, of in de Dag Allemaal, niet bij mijn ontbijt op een ordinaire woensdagochtend. Ik heb dan ook besloten van gewoon niet te studeren, en af te wachten tot ook de casus en de projectverdediging worden afgelast.

Weetge...ergens heeft de opleiding zijn doel wel bereikt: ge zou voor minder in de geestelijke gezondheidszorg terecht komen, n'est pas?