Merry anything!

Het moest er eens van komen! 3 maanden zijn gevlogen als opgejaagde zeemeeuwen, en uitgerekend vandaag vind ik nog eens de tijd en goesting om over de wereld te bezinnen op deze haast roerloze blog! Ik wil dan ook in deze fantastische "kerstspecial" de enige echte kerstboodschap overbrengen, die voor mij niet persee Jezus in zijn kribbeke bevat, maar wel nog steeds liefde, vrede, en geluk.

En waarom voel ik mij verantwoordelijk om dat soort boodschappen over te brengen? Omdat ik het verdorie niemand anders meer zie doen! Voor velen is kerstdag slechts nog een soort sociale verplichting waaraan veel te veel geld moet worden uitgegeven. Kerstversiering als make-up voor ellende en winterdepressies, kadootjes kopen voor mensen die we 1keer per jaar zien, een fucking kerstboom (die toch ongeloofelijk mooi staat in de living maar die we dit jaar toch in plastiek kopen omdat de naalden anders over heel het huis liggen). AAArgggh. Ik zeg het u: nog even en 'kerstmis' is zo hol als het achtereind van een paard. En als dat gebeurd, dan rest mij alleen nog het pijnlijke afwachten tot de kerstman heilig wordt verklaard...

Dus bij deze: peace, love and understanding to all ! (en dat zeg ik in het engels, omdat ik in het nederlands slechts een heeeel klein deeltje van de wereldbevolking aanspreek, en ik geen chinees kan).

Een keertje extra "ik zie u graag" zeggen, of een warme knuffel, is veel meer kerstmis dan al die opgeblazen fratparties. Ik bedoel maar: ik heb gisteren en eergisteren al een feestje gehad onder vrienden (daar kan een mens niet onderuit), en ik ga vandaag daardoor al niks meer binnenkrijgen. Als ik de aperitiefnootjes zie liggen op tafel word ik misselijk. En misselijk zijn op een dag als kerstmis, dat is een slecht teken voor de mensheid! Dus beste lezers, vier vandaag eens ECHT kerstmis...door lekker lief te zijn voor mekaar:)

Beyond the limits.

Aaaaargggggghhhh....de pijn!!! Als een gloeiende breinaald doorspiest ze mijn ledematen, als een misplaatste lintworm met metalen pinnen parasiteert ze mijn spiermassa. No...more...movement...

(tenzij ik echt dringend moet plassen).

Mag ik u voorstellen: Joke op donderdagavond, omstreeks 21.45u...

Juist, dit ruikt inderdaad naar een ondermaatse conditie. Hoewel deze toch wel belabberde lichamelijke verschijningsvorm slechts enkele dagen heeft geduurd kon ik mijn brein er niet van weerhouden een causale relatie op te sporen met activiteiten in het verleden. Gepeins en gepieker wist mij te overtuigen van het oorzakelijk verband met de dingen die ik heb uitgevreten op uiterlijk woensdagavond (19u-21u) en donderdagavond (20u-21u)

--------------

Woensdagavond (19u-21u): afro-hedendaagse dans.

aka: "doe es een aap na" voor gevorderden. Wat was dat in godsnaam. Reeds na 5 minuten was ik, samen met Annabel (die ik had meegesleurd naar deze merkwaardige proefles), en nog een heleboel andere gestoorde nieuwsgierigen als chimpansees rond aan't dansen door de kamer, mekaar besnuffelend, oergeluiden producerend...enfin, allerlei zaken aan het doen die een heel pak hits zouden scoren op Youtube. Zeer vermoeiend, zeer bizar, zeer weinig kans op vrijwillige herhaling.

-------------

Donderdagavond (20u-21u): zumba.

aka: "volg de hipste trend" voor dummies. Zelfs een totaal non-conformistisch brokje adolescentie als ik durft al eens in de valkuil der commercialisering te trappen. Ik moest het proberen. En wonder boven wonder: het was nog plezant ook. Behalve dan de confrontatie met de beperkingen van mijn 21jarige, half-in-elkaar-stortende corpus.

Wellicht zal ik de combinatie "afrikaanse dans- afrohedendaagse dans- zumba" op weekbasis niet meer snel herhalen. Maar die conditie, daar moet allesinds aan gewerkt worden. Vive la sportivité!

African Dancing!

Ik heb gisteren alweer iets fantastisch ontdekt: afrikaanse dans! Eigenlijk wist ik al op voorhand dat het volledig mijn ding zou zijn, maar de daad is nu bij het woord gevoegd, en ook de bevestiging is op de veronderstelling gaan kleven: you gotta love it.



Zo ziet het er ongeveer uit (nuja, het decor en de huidskleur was wat moeilijk na te bouwen)...live percussie,stevige uit de bol geslagen dance-moves, opzwepend als een pittig stuk spacecake en buitengewoon heerlijk om te doen. Wanne join me? Check WISPER!

Banana?

Jezus Christus Maria Jozef! Praise the Lord!
Ik ben afgestudeerd!
Welk rationeel denkend wezen had dat ooit durven beweren!
Welk pseudo-rationeel denkend Joke had dat ooit durven hopen!
...maar het is dan toch gebeurd. En ik ben dan nog niet zomaar afgestudeerd: met een CV- opfleurende onderscheiding nog wel. Een welgemeende 'joepie' danst al dagen over mijn lippen: die 3 jaren waren dan toch de moeite waard.

Maar nu...wat nu? Werken? Verder Studeren? Verhuizen naar timboektoe om een cremerie op te starten? Mij verdiepen in het schrijven/ theater? Een raadsel dringt zich aan mij op. Zoals mijn blog durft beweren (en hier staan zelfs niet al mijn nederlagen zwart op wit) heb ik al geprobeerd om o.a. 2 X in Herman Teirlinck binnen te geraken, en 1 X in de BanaBa Creatieve Therapie...zonder succes. Pijnlijk. Hardverscheurend. But so be it.

Ik wil ook nog niet gaan werken, daar voel ik me echt nog niet klaar voor na deze bachelor, en bovendien is werk vinden nu geen lachertje...enige optie die zich nog als een pralinneke naast mijn ondrinkbare koffie heeft genesteld: de BanaBa in de geestelijke gezondheidszorg. Een KERSVERSE opleiding, die in alle opzichten mijn aandacht trekt. Zou ik de sprong in het onbekende wagen?

21...and counting.

Ik dacht: na 20 keer da zelfde liedje heb ik het er toch wel mee gezien... K'werd wakker, 2 september, rond een uur of 5 (vroege shift in de esso,bleirgh) en luguber doch waarachtig als het achtereind van een kikker werd het mij bijna letterlijk in mn gezicht geduwd : Joke, ge zijt nog maar es jarig!

1ste smsje: Gelukkige verjaardag!
2de smsje: Gelukkige verjaardag,Joke!
3de smsje: Ne gelukkige he, Joke! Laat de kurken maar knallen!
4de smsje....
5de...6de...7de...8ste...9ste...10de...11de...12de...(vanaf hier werden ze genegeerd)...13de...14de...15de...16de...17de...18de...19de... (einde shift in de esso)

Jarig zijn ! Gezellig, ge voelt u ff speciaal...ma voor de rest is eigenlijk geen bal aan...tenzij ge er zelf BALLEN aan geeft !

5 september 2009, 11.37u : Een pinata van 2,5meter in de vorm van een gigantische fallus hangt te blinken in mijnen hof. De liefdevolle genodigden van mijn birthdaybash staan met baseballknuppel en glinsters in de ogen klaar om te achterhalen wat erin zit. Ze hebben al een muziekquiz op een springkasteel achter de rug, in een ver verleden, toen de avond nog jong was.Want licht maakte plaats voor donker in no-time, en omdat de sangria per liter en per uur werd geserveerd, vloog de tijd nog eens zo snel. Niemand die nog nadenkt over de perversheid van de daden die zij zullen stellen...bovendien zou een blinddoek voor de nodige discretie zorgen.

6 september 2009, 2.30u in de ochtend. Er is ge-weerwolft, er is gesnoept van alle geneugten die zich in de pinata bevonden (mmm). De laatste genodigden verlaten het ouderlijke huis van de jarige, en laten haar achter met een grijns tot achter de oren. Alweer een geslaagd feestje:)

Anosognosie: de verdediging (31/08!)

Leven we niet allemaal een beetje in ontkenning?

Bloed, zweet en tranen.

Mijn scriptie is af! Hoewel, dat is veel gezegd. Ik kan er allesinds niets meer aan veranderen. De laatste week is hel geweest. Schrijven, schrappen, opzoeken, schrijven, pauze nemen, schuldig voelen voor die pauze, en weer schrijven. Mijn brein begon te dreigen met zelfdestructie, mijn schouders hadden laptop-kramp en mijn lichaam sleepte zichzelf voort op automatische piloot. Maar nu is het vakantie. For real :)

Creatiefste Openingszin.

" Excuse me, do you know a witloof farm? "

(recordhouder: V. C. , Roemenië,

uitgeprobeerd op 7/08/'09 op een NMBS-voertuig)

Back Home.

Ok, ik heb gelogen. Ik heb jullie niet updated gehouden. Maar dat was ook haast onmogelijk als de dagen voorbijvliegen als kolibri's en de nachten even pijnlijk snel voorbij zijn. Maar hier ben ik weer! Back in my sweet hometown. Al een tijdje weliswaar, ik ben geaklimatiseerd (wat concreet wil zeggen: die 2 kilo fastfood is er weer af) en de foto's zijn te bewonderen of te verafschuwen op mijn facebookpagina. Als je daar niet op kan, wil dat zeggen dat je geen vriend van me bent of dat je geen facebook hebt, hoewel die laatste redelijk onmogelijk is. Enjoy!

Hot Tamale!

U.S.A !

Meisjes en jongens, ge raadt NOOIT waar ik ben. Ok, misschien suggereert mijn titel iets te veel, maar toch, ik blijf het zelf redelijk ongeloofwaardig vinden: Ik ben in Amerika!!! Exact een week al proef ik van het leven op een ander continent. En wat voor één ! Ik bezocht eerst de slapeloze stad New York. Ik hoef je niet te vertellen over de wolkenkrabbers als paddestoelen, over de fastfood, over de drukte, de criminaliteit in china town (waar we overigens met al onze valiezen zijn doorgewandeld), over de multiculturaliteit (de enige blanken zijn op een driedaagse bustour door de VS is op zijn minst een unieke ervaring), Central Park, en natuurlijk mijn persoonlijke ontmoetingen met onder andere Will Smith, J. Lo en Michael Jackson. Die laatste komt trouwens langzaam mijn oren uit. Of eerder alle heisa errond. Jullie hebben er in België vast ook wel last van, maar hier is het onuitstaanbaar...Bovendien was gisteren de begrafenis van de King of Pop in LA...en raad eens waar ik dezenamiddag naartoe reis? Ik zal dus eigenoogig nog heel wat van de feest(?)drukte meemaken. Of dat positief of negatief is, dat laat ik de toekomst beslissen.

Enfin, ik heb niet alleen New York gezien ofcourse, ook ben ik naar de Niagara Falls geweest, de thousand Islands, de memorials in Washington DC, het witte huis (Barack maakt het goed, I can tell ya) en een paar zaaaalige boottripjes die ik veel liever met jullie zou delen dan ze uit te schrijven.

Ik ben niet in staat om foto's te stoppen bij mijn verhalen (gezien ik geen foto's neem met mijn eigen toestel weet ik niet hoe het ineen steekt), maar ik toon ze jullie zeker als ik terug ben. Wauw, ik kijk zoooooo uit naar de eerstvolgende weken!!!

I'll keep you updated !
Greets and kisses
from "Joke" in St Louis.

Boombal !

Niets zo zalig als een Boombal ! Volksdans op een modern bedje van nieuwsgierigheid bracht me in maart voor de eerste keer naar de Vooruit in Gent. Ik MOEST het proberen. En nu, deze woensdag, kon ik mijn benen amper bedwingen... hmmmm, boombal, dat is elkaars tenen proberen te ontwijken terwijl je ronddraait op het ritme van de accordeon, dat is je laten leiden door een partner die het obviously beter kan, maar vooral : liters en liters fun. 2 linkervoeten? Onderontwikkelde heupspieren? Hand-voet coördinatieproblemen? Geen probleem, er is altijd eerst een dansinitiatie die je op dummies-niveau inleidt in de wereld van de folk. 1 ding weet ik alvast zeker: volgende keer moeten jullie gewoon allemaal mee !

Als puntje bij paaltje komt.

@rtesis str!kes B@ck

2 godverdomse volledige weken wacht ik...

Feedback

Feedback

Feedback

Waar blijft hij?

Op 25 april neem ik deel aan de toelatingsproef Woordkunst aan de Artesis-Hogeschool. Van 9uur 's morgens tot 7u 's avonds strijd ik de longen uit mijn lijf...vlekkeloos worstel ik mij door ronde 1...laatste 15 kandidaten...en dan...het noodlot slaat toe, de deur smakt weer dicht, ik trek huiswaarts met een gewond leger.

En 2 weken later krijg ik hem. De mail. Het samenraapsel van woorden dat me zou vertellen waarom ik-niet en zij-wel. Waarom ik-taart en zij -kers. De woorden sneden als glasscherven, van de grond geraapt door een vrouw die beseft dat ze net haar beste servies impulsief aan diggelen heeft gegooid.

En omdat ik negatieve feedback graag opvat als de noodzakelijk basis tot zelfontplooiing, maar het stiekem ook en bovenal HAAT (zeker als hij niet constructief is),heb ik mijzelf gedwongen om mijn frustraties te verwerken door erover te schrijven. Bij deze.

Strooikaas.

Levensles van de dag:

Wie moed wil , moet willen.

Hansje.

Vijgen na Pasen.

Een yoghurtje zat al 3 volle dagen in mijn tas.
Vandaag at ik hem,
en hij smaakte verdacht naar dennenaalden.
Als ik hem gisteren had opgegeten
had hij wellicht nog naar vijgenboom gesmaakt.
At ik hem overmorgen pas op,
dan was hij waarschijnlijk eik-es.

Bokaal.

Het is de 3de dag van mijn 5de week stage aan het UZ Gent. De paasvakantie heeft de deur pijnlijk hard achter zich dicht getrokken. Ik heb me dan maar opnieuw op mijn inmiddels vertrouwde zitmeubel gewenteld, in een kamertje met de oppervlakte van een bovengemiddeld grote vijver. Links en rechts van me staan 2 computers zich als hypertechnologische zuigvissen warm te draaien om mijn collega's voor de rest van de dag op te slokken.

In gedachten zwem ik door het raam, strek ik mijn vinnen en trotseer de golf van warmte die mijn kieuwen openzet. Een zee van vrijheid, een oceaan van vervlogen vakantiegevoelens doet mijn gladde huid blinken in het zonlicht. Maar nog voor ik een welgemeende 'blub' kan uitbrengen, raak ik verstrikt in de netten van de realiteit: het aquarium van de kinderpsychologie is ook maar gewoon een bokaal :(

Sapperlootjes!

Wie heeft er mijne fiets gepikt!?

Toelatingsproef: Herman Teirlinck.

Het ritueel dat in de volksmond wel eens 'de slaap' wordt genoemd, ging deze nacht aan mij voorbij. Roesdronken gepieker in combinatie met een bizar stabiele vorm van angst maakt zich meester over mijn roerloze oogleden. Het is 4u en 36 minuten geleden dat 14 april besliste om er een eind aan te maken. Nog even en ik sta op.

De tijd dwingt me vaart te zetten achter mijn plannen. 10u, dan moet ik er zijn. Dan gaat het gebeuren...Tik,tak,tik,tak,boem...Verkeerde tram,verkeerde dag,verkeerde hoofd...Daar sta ik. In de Artesis Hogeschool, campus Conservatorium. Ik deel mijn snuffelende zoektocht naar een toekomst met nog 28 andere wandelende brokjes ongeduld. Auditie is bewijsmateriaal inleveren, auditie is je ziel verkopen als appelsienen, auditie is subtiel masochisme. De wachtkamer, een ballenbad van waanzin. T'is aan mij.

Een stoel, nog dampend van de faalangst van mijn voorgangers, aanvaardt mijn zitvlak met een grijns. Een jury, 2 leeuwen en 1 leeuwin, bladeren met hun onderzoekende klauwen door mijn dossier. Ik ben Joke, meer weet ik niet meer over mezelf op dat moment. 6 ogen en 1 mond vragen me om te starten met "waar ik zin in heb". Pablo Neruda : een vanzelfsprekendheid.

Ik honger naar je mond, je stem, je haren

En vasten en stom loop ik door de straten,

Het brood voedt me niet, de ochtend ontwricht me,

Ik zoek je voetgeklater in de dagen.

Ik honger naar je losgeslagen lach,

Je handen, als het razend graan gekleurd,

Ik honger naar je bleke stenen nagels

En wil je huid, gave amandel, eten.

Ik wil eten de straal door je schoonheid verbrand,

Je neus, de vorstin van je trotse gezicht,

Ik wil eten de vluchtige schaduw van je wimpers

En hongerig besnuffel ik de schemer

Jou zoekend, zoekend naar je bloedwarm hart

Als poema in 't verlaten Quitratùe

(uit " honderd liefdessonetten")

Ik speel het alsof mijn leven ervan afhangt: met 1 been op tafel, een jurylid wiens-gezicht-ik-veel-te-hard-herken-van-op-tv diep in de ogen kijkend, trillend zijn hand aanrakend,waarna hij zich in zijn glas water verslikt.

...

En toch, en toch...mocht het niet wezen. Geen feedback, geen sprankeltje hoop. Wezenloos druip ik af...

met mijn imaginaire staart tussen mijn benen,

en zelfvertrouwen zo groot als een knikker.

Better luck next week? (25 april :toelatingsproef woordkunst)

De nacht van de poëzie(2)

Helemaal klederloos zittend in een donkere hoek

de ruimte geurt naar billenkoek

bitter hart, klop nu voort zonder pijn

sluimerende briesjes verklaarden "het" zijn

zoals een vlaag der nostalgie

terwijl hij zijn bestialiteiten losliet op Rozemarie

Een nooit eerder geziene schaamtebrok

mijn naam is inspecteur de Cock

Met C O C K en wat chocola

onverpakt en volledig vrij...

en zijn schaamhaar wuifde als gras in de wei.

Met dank aan: Koen, Dries,Nele,Kristof en mezelf

minnaars van de neo-erotische poëzie

De nacht van de poëzie(1)

Tijdens zijn lange penetratieperiode in het westen

een plek waar niets dan genot ons zal resten

zalig zij die zalig maken met doorligwonden

De onwetendheid waarin zij bestonden...

Verlept,vergaan, maar immer blauw

Hij vond het leuk toen ze zei: kom toch snel,ik bedoel gauw

ze zei: de vrucht van mijn lichaam is ongezouten

mening voorgekouden

straatarm

vergeten,verdwaald,verbeelding behaald, de dag verwerft

wat ze telkens in haar

geweten kerft

Dank aan : Koen, Nele, Dries, mezelf en Kristof:

minnaars van de experimenteel-erotische poëzie.

Stage aan het UZ Gent: afdeling pediatrie.

--> --> -->

De zoektocht naar mijn plekje...

Een tijdje geleden woonde ik nog in Langdorp. Lang-dorp.
2 lettergrepen die de lokalisering van mijn jeugd omvatten.
8 onlosmakelijk verbonden (mede)klinkers in mijn ongeschreven autobiografie, de ironische samenstelling van het woord 'lang' en 'dorp' waarin het gehuchtje Gijmel zich wist te nestelen.
Mijn pluizige donsje veiligheid.

Toen scheidden mijn ouders. Alles werd omgegooid, 'on' werd aan alles wat 'zeker' was toegevoegd, en de 't' werd van het huis gehaald. We verhuisden met mama naar ergens anders in Langdorp. Vanaf 31 december, weer een jaar later, wonen we in Ourodenberg.

Vandaag,nu,22 maart, zit ik op een wankele bureaustoel in hartje Gent. Op kot. De zoektocht naar mijn eigen plekje heeft hier niet haar eindpunt bereikt, maar stopt even om op adem te komen. De tijd vliegt echt uitputtend snel in een wereld die verandert...

Beste nieuwsgierige ziel, eenzaam mens , barmhartig wezen, verveeld individu...gij zijt welkom in mijn stulp, zij draagt de naam Olifantstraat 6. Laat dit een uitnodiging zijn.

Dagen Zonder Mama (2)

Het was woensdag toen het gebeurde : Joke, Koen en Ky Van de Velde werden samen met het huis achtergelaten. Voor de 2de keer zou Linda Nijs aka "mama" namelijk een reis ondernemen naar de zon. Ze had deze daad van naiëviteit reeds eerder ondernomen, en daar een ezel zich geen 2 keer aan 1 steen stoot, was iedereen gerustgesteld dat ze althans deze eigenschap niet met het arme beest gemeen had. Dit keer zou het Tenerife worden, een dag of 7.

De wasmachine,de strijkplank en't kuisgerief slaakten een zuchtje in koor: dolce far niente. Er werd niet gekookt, geen was gedaan, geen kleren gestreken. Enfin,het leven was mooi. Dat de living na 5 dagen werd opgeruimd, was de uitzondering die de regel bevestigde. Er waren namelijk een 20 tal mensen uitgenodigd ter gelegenheid van een feestje (dat zich als een traditie aan de kinders opdrong) en daarvoor was natuurlijk plaats nodig. Het feestje veranderde al snel in een feest toen er alcoholische drank werd geserveerd, en de avond beloofde nog vol verrassingen te zitten. De opkuis de volgende ochtend was spijtiggenoeg niet echt verrassend: alles wat ze zich herinnerden van voor ze gingen slapen lag er nog steeds. 'tKuisgerief wierp een vuil-blik op de stoffelijke overschotten van het avondje plezier: een mesthoop om met 2 woorden tegen te spreken. Nog even en de moeder des huizes zou arriveren. En zoals iedereen weet: als de nood het hoogst is, loopt er vaak nog wel iets mis...

De wasmachine bezweek zowaar aan een burn-out, toen Koen in allerijl nog snel wat onuitspreekbaar vuile was liet draaien, zo'n uurtje voor "mama" thuiskwam. Vier haasten, twee kreten van wanhoop en een perfecte noodoplossing later kwam Linda Nijs nietsvermoedend het huis binnengewandeld...en trof een blinkend huisje aan. Zeg nu nog eens dat 20'gers niet verantwoordelijk zijn:)

Anosognosie...

7 maanden, 3weken en 4 dagen...en ik weet al lang niet meer waarom.

Zo fier als een gieter...

Olie voor een denkscharnier.

Hier blijf je hangen

sleutelbos

Je geest die gooit

zijn spieren los

Hier struikelt daad

over het woord

Hier wordt tijd

ontkiemd, gesmoord

...

Je hebt vast

wat te beleven

daar waar niet hier is

maar blijf nog even

oneven

...

zweven

...

Het leven geeft trek

en jij geeft het zin

duwt het naar buiten

en naar vanbinnen in

...

Grijp dan je kans.

en leg een vouw

Neem hem nog niet

hij groeit met jou

Plooi een hoed

van zelf-papier

Zet al je deuren op een kier

ontbloot dan de sprong

en wees hem voor

de weg naar boven

is rechtdoor.

Waar is Jung als g'em nodig hebt?

" En als de ijstijd komt, dan zullen de 1 miljoen overlevenden baden in mijn dampend zweet."

Is er iemand onder mijn trouwe bloglezertjes die wat van droomduiding kent? Vanacht droomde ik bovenstaande zin. Hij herhaalde zich in mijn hoofd, alsof iemand hem in mijn oor fluisterde,opnieuw en opnieuw. Zij die een idee hebben wat dit zou kunnen betekenen mogen een reactierocheltje achterlaten. Zij die geen idee hebben, maar toch willen gokken (of de prijs voor origineelste interpretatie willen krijgen) mogen dat ook doen.

En zij die net als ik denken dat het een voorteken is dat ik griep ga krijgen, raad ik aan uit mijn buurt te blijven...

Ik wacht vol ongeduld.

Een zucht.

= zuurstof, net omgezet in koolstofdioxide, met kracht uitgeademt.
= een beetje wind,dat om je heen cirkelt, en voorbijwaait.
= een snelle ontspanning van de longspieren
= ademtocht, veroorzaakt en gevolgd door emoties
= een boodschap, woordeloos, maar met de inhoud van een boek.

De laatste loodjes...

Nu begint het toch wel wat lang te duren. Een maand en een week geleden bedacht ik me nog: "dit gaat pijn doen". En mijn voorspelling kwam uit. Ware het niet dat ik in het begin nog moed had als een pas afgewassen vork, maar dat ik nu de laatste loodjes meesleur als volle vaatafwasmachines. Vaatafwasmachines van een goed merk, maar op een karretje met wieltjes waarvan er elke week een band wordt platgestoken. Ik zeg het u, die laatste loodjes, die drukken op mijn schouders alsof ik in mijn eentje een omgekeerde piramide van chinezen aan't ondersteunen ben, alsof ik in mijn eentje de kist draag waarin alle belgische oorlogsslachtoffers van WOII verpakt zitten...Die laatste loodjes...die,die...die zetten mij zelfs aan tot het kanaliserend gebruik van bollekesplastiek Enfin...you've got the picture.

En hoe is het dan zover kunnen komen?

Wel, mijn broer heeft al gedaan met zijn examens zolang mijn kortetermijngeheugen zich kan herinneren,mijn zus heeft geen examens en 80% van mijn vrienden zijn al afgestudeerd. Bovendien ligt mijn lief met een cocktail op het strand in Tenerife...
Hoe kan ik dan in vredesnaam nog enige vorm van motivatie bezitten? Vertel mij eens HOE in de naam van Jezus Christus ik het nog moet opbrengen om een hele dag voor de meest saaie materie ter wereld te zitten terwijl heel het UNIVERSUM al sinds 24 december lijkt feest te vieren?

Ik heb dan ook wijselijk besloten met niemand anders dan lotgenoten nog om te gaan deze week. Alleen zij die bereid zijn met mij het lijden te delen, zij die eveneens de zoetzure smaak van afgunst en droef in hun hart dragen, mogen tot mij komen. En ge moogt gerust zijn: onze wraak zal eens zo zoet zijn. Moehahaha....

Blad,steen,schaar !

Of hoe spelen ze dat tegenwoordig?

The eye-opener.

Oogverblindend hoe je glanst
hoe je met mijn vingers danst

hoe je contouren me bespelen

oh, al mijn zinnen kan jij strelen

Oogluikend laat ik toe

dat mijn zicht wordt beetje flou

als ik intimiteit gewens
met jou, lieve contactlens

Je naam durft suggereren:
u zal niet schuwen maar begeren

de hoop is dus immer hoog

in mijn rood doorbloedde oog

doch na een 10tal keren

je op mijn oogbol te willen flaneren

gaat je speelsheid irriteren

en vraag'k je vriendelijk te marcheren

3kwartiers zijn reeds verstreken

als het moment lijkt aant te breken

mijn handen beven,mijn keel is droog

maar lieve lens, je plakt in mijn oog

De liefde voor jou, zo zal snel blijken
reikt zover als mijn lui oog kan kijken
jij bent mijn keppel als mijn oog was een jood

jij bent mijn beleg als mijn oog was een brood

Maar 't schoon liedje is uit

(na een uur of acht)

beslis ik wijs ende doordacht

maar je wil er niet uit (ongeduld=intens)

oh lieve godverdomse lens

Ik verwens je weg van deze korst!

richting maan of saturnus, het weze mij een worst

maar voorlopig blijf je dus zitten, veilig hoog en droog

ik zal je nog wel krijgen: tand om tand,oog om oog...

What time is it?

Jawel,oudejaarsavond.

2009 is al weer bijna halfweg,
De kerstbomen zijn opgestookt,de slingers en ballen liggen weer te bestoffen op zolder, de voornemens zijn hun realisme al verloren en Pasen staat te trappelen vol ongeduld...

Het is al veel te laat dus,om nog een lofzang te scanderen voor de allerlaatste avond van 2008,die al in een verre,duistere achterkamer van ons collectieve geheugen zit...

Maar ik wil toch even zeggen dat:
- ik en mijn broer met 18 vrienden in een huisje zaten
dat welgeteld 1 dag van ons was
- ik naast vuurwerk ook weerwolven en koeien heb gezien
- ik mijn nieuwe zigeunerburen heb leren kennen
in het eerste uur van 2009
- ik mijn eerste ochtend in 2009 doorgebracht heb al slapend op een vloertapijt

En tot slot....
Wil ik alle fantastische mensen bedanken die ongetwijfeld deze blog niet lezen, maar die toch mijn avond hebben gemaakt tot wat ze was : eentje om nooit te vergeten.