Ik heb mijn oude,vertrouwde plekje op de voorste bank in de voorste wagon weer ingenomen.
Lichtjes zwetend door mijn treinmis-fobie die me deed fietsen als een epo-coureurke tijdens de Tour,
om dan aan te komen en veel te vroeg te zijn,sterker nog,de trein was te laat.
Maar goed,schuinover mij,waar gisteren de Afrikaan een halve kilo verse (?) tonijn naar binnen zat te werken,
zit nu weer een vrouwtje haar broodje te versmikkelen.Gelukkig deze keer noch bedwelmende geuren,noch tanden met moordende overtuigingskracht.Niet moeilijk als het choco is natuurlijk.
Naast mij zit een man (iets wansmakelijker) zijn beugel met zwier in en uit zijn mond te halen,en bij gelegenheid handmatig en binnenmonds op te blinken.
Jeuj,Heist-o/d-berg! Wat hou ik van die streek.Of van zijn bewoners,bedenk ik me,starend naar het pronkstuk dat zich voor me neervleidt. Echter geen interesse-vertoning,dus we schrijven vlijtig door. De krantjes en boekjes worden hier en daar al genuttigd. Gek,alleen de mensen rond me...zouden ze mijn observatie merken? Mijn ogen die hun gedrag ongegeneert betasten,hongerig naar een interresant eigenaardigheidje,want believe me,die komen nergens sneller boven dan op de trein. Het arme kind naast me krijgt alle aandacht,waarom worden die zo verschrikkelijk snel aangesproken,en minstens even onschuldige (ok,iets minder schattige) meisjes als ik alleen door perverten en neurotische vrouwen?
Hoe hard kan het leven zijn op de trein.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten