Eten.
De normaalste zaak van de wereld.
Als ge tanden hebt.
Als ge der geen hebt, is da frustrerend.
Ge draagt een slabbeke omdat alles wat ge naar binnen propt
weer als levenloze speekselprut uit uwe mond blijkt te komen:
sijpelend,tergend langzaam,uw kin kietelend.
En als ge probeert te knabbelen met uw tandvlees
zijt ge een halfuur aant malen op een stukske banaan.
Maar uiteindelijk,ge legt u der bij neer,
want ofwel zijt ge nog te jong voor tanden,
en dan weetge simpelweg ni wat ge mist.
Ge vindt da vreemde kaakgedraai bij uw ouders zelfs lachwekkend
en de onidentificeerbare veelkleurige dingen die ze eten
zijn echt niks in vergelijking met uw eenduidige,
ondiscussieerbare groene pap.
Ofwel zijt ge oud, en hebt ge het allemaal al gezien.
Ge zijt oververzadigt van al het culinaire wat de wereld te bieden heeft.
Het moge dan op't eerste zicht een vernedering zijn gevoederd te worden, als het een knappe verpleegster/verpleger is
die uw lepeltje liefdevol naar binnen duwt,
zijn tanden echt allerminst nog van toepassing.
Laat staan een noodzaak.
Nu,als ge WEL tanden hebt, (hier komt mijn punt)
maar ge kunt TOCH niet eten:
dàt is pas om uw hoofd van tegen de muur te kloppen.
Ge zijt er u van bewust dat uw mond eigenlijk quasi een betonnen deur is, die ge met stevige fors op een kier krijgt,voor het geval ge zou willen praten, ademen,hoesten of...fnappen.
Een term die ik heb ingevoerd voor het tevergeefs trachten
voedsel in de onbereikbare holte genaamd keelgat te krijgen.
Want uw tanden zitten,als ge ze niet kunt gebruiken,
namelijk hilarisch in de weg.
Ge duwt een rietje of een lepeltje (voor de durvers) tussen uw lippen,
het voedsel komt, met behulp van de tong,
op miraculeuze wijze in uw mond terecht,
en het enige wat ge dan kunt doen is 'fnap,fnap,fnap':
uw wangen op gênante wijze op en neer bewegen,
om uw smaakpapillen wat te gunnen van binnengeduwde materie
...en slikken.
Een hoogst teenkrommende situatie,I can tell you.
En dan hebben we het nog niet gehad over het aandeel textuurloze massa dat zich als ongewenste recyclage gewoon weer opnieuw in uw kommeke pladijst.
Ge moogt dus ook gerust zijn dat ik blij was als een kind
toen ik vanmorgen met veel zwier
een boterham met nutella (ok,zonder korstjes)
tot mijn ontbijt rekende.
Bij wijze van taakdifferentiatie
heb ik mijn snijtanden als maaltanden gebruikt
zodat ik de wondjes achteraan niet eens hoefde te beschadigen.
(dat ik daar niet eerder aan gedacht heb???!)
Ik mocht dan wel,na deze gebeurtenis
zo zijn toegetakeld als een peuter
die net grandioos gefaald is in het 20meter fruitpapslingeren,
mijn hele lichaam vertoeft nog altijd in een
trance-achtige staat van opwinding
van de geneugten die zich binnenmonds hebben afgespeeld!
Hallelujah!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten