Een citytrip

De man stond recht van zijn tafeltje, en boerde eens luid.
Daarop volgde een daverend applaus.
Vervolgens liepen de mensen de zaal uit.
Ze vonden het een goede voorstelling.
Maar doch dachten ze dat zij zelf het 10 keer beter hadden gekund.

Ze liep weg en begon buiten spontaan te gillen.
Het water liep me uit de mond!
Toen ik dat bord spaghetti zag staan...
werden mijn twijfels eindelijk bevestigd:
we zaten niet in Londen,maar in Italië.
Ja...Italië...en de rare mannetjes waren Romeinen.
Over de engelsen dan maar te zwijgen.
En daarvan zijn Belgen zogezegd het dapperst.
Tweetaligheid is nu eenmaal niets voor een Hollander!
Sommige Belgen zijn ook Nederlanders,
en sommige Nederlanders zijn ook Belgen.
En daar zijn ze stiekem fier op.

Met dat in gedachten huppelen ze weer verder.
Hand in hand zingen ze luidkeels:
'Oh denneboom,oh denneboom'
waarbij uit een totaal onverwachte hoek
een sneeuwlawine kwam
en iedereen bedolf.

Fin.

Met dank aan de familie Hens,
de jongeheer Vandezande,Engelage, en Pieter
wiens bijdragen het verhaal tot een charmant stukje proza hebben gemaakt.