Nu begint het toch wel wat lang te duren. Een maand en een week geleden bedacht ik me nog: "dit gaat pijn doen". En mijn voorspelling kwam uit. Ware het niet dat ik in het begin nog moed had als een pas afgewassen vork, maar dat ik nu de laatste loodjes meesleur als volle vaatafwasmachines. Vaatafwasmachines van een goed merk, maar op een karretje met wieltjes waarvan er elke week een band wordt platgestoken. Ik zeg het u, die laatste loodjes, die drukken op mijn schouders alsof ik in mijn eentje een omgekeerde piramide van chinezen aan't ondersteunen ben, alsof ik in mijn eentje de kist draag waarin alle belgische oorlogsslachtoffers van WOII verpakt zitten...Die laatste loodjes...die,die...die zetten mij zelfs aan tot het kanaliserend gebruik van bollekesplastiek Enfin...you've got the picture.
En hoe is het dan zover kunnen komen?
Wel, mijn broer heeft al gedaan met zijn examens zolang mijn kortetermijngeheugen zich kan herinneren,mijn zus heeft geen examens en 80% van mijn vrienden zijn al afgestudeerd. Bovendien ligt mijn lief met een cocktail op het strand in Tenerife...
Hoe kan ik dan in vredesnaam nog enige vorm van motivatie bezitten? Vertel mij eens HOE in de naam van Jezus Christus ik het nog moet opbrengen om een hele dag voor de meest saaie materie ter wereld te zitten terwijl heel het UNIVERSUM al sinds 24 december lijkt feest te vieren?
Ik heb dan ook wijselijk besloten met niemand anders dan lotgenoten nog om te gaan deze week. Alleen zij die bereid zijn met mij het lijden te delen, zij die eveneens de zoetzure smaak van afgunst en droef in hun hart dragen, mogen tot mij komen. En ge moogt gerust zijn: onze wraak zal eens zo zoet zijn. Moehahaha....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten