De wasmachine,de strijkplank en't kuisgerief slaakten een zuchtje in koor: dolce far niente. Er werd niet gekookt, geen was gedaan, geen kleren gestreken. Enfin,het leven was mooi. Dat de living na 5 dagen werd opgeruimd, was de uitzondering die de regel bevestigde. Er waren namelijk een 20 tal mensen uitgenodigd ter gelegenheid van een feestje (dat zich als een traditie aan de kinders opdrong) en daarvoor was natuurlijk plaats nodig. Het feestje veranderde al snel in een feest toen er alcoholische drank werd geserveerd, en de avond beloofde nog vol verrassingen te zitten. De opkuis de volgende ochtend was spijtiggenoeg niet echt verrassend: alles wat ze zich herinnerden van voor ze gingen slapen lag er nog steeds. 'tKuisgerief wierp een vuil-blik op de stoffelijke overschotten van het avondje plezier: een mesthoop om met 2 woorden tegen te spreken. Nog even en de moeder des huizes zou arriveren. En zoals iedereen weet: als de nood het hoogst is, loopt er vaak nog wel iets mis...
De wasmachine bezweek zowaar aan een burn-out, toen Koen in allerijl nog snel wat onuitspreekbaar vuile was liet draaien, zo'n uurtje voor "mama" thuiskwam. Vier haasten, twee kreten van wanhoop en een perfecte noodoplossing later kwam Linda Nijs nietsvermoedend het huis binnengewandeld...en trof een blinkend huisje aan. Zeg nu nog eens dat 20'gers niet verantwoordelijk zijn:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten