Ik kom binnen in de Chef Croque (zoals ik wel vaker doe.)
Ik voorzie mensen van voedsel,kuis de daarvoor nodig zijnde rommel op, en vergeet langzaam maar zeker dat ik jarig ben.
Tot er een koppel binnenkomt met een klein jongetje.
Grote,donkere nieuwsgierige oogjes kijken me aan.
Hij is ook jarig vandaag,verteld de fiere vader me.
Twee jaar geleden,exact 17jaar na mij,werd ook dit kleine dropje onschuld de wrede wereld in geworpen,dacht ik bij mezelf.
Maar toch kon ik het niet als een sadistische daad afschrijven,
want ach,hij streelde mijn humeur,en trok mijn mondhoeken wat omhoog. Hij verzachtte de pijn,met zijn onwetendheid,zijn oprechte glimlachje naar me,
en in zijn eigen kleine baby-taaltje fluisterde hij me toe:
ik leef,
want ik ben het waard
En ik dacht,
van dat kleine ventje valt nog wat te leren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
don't be scared to say so!
these words are flowing
out of my hand
which I dont control anymore
but I already know the words
cause they are spoken by my heart
I got a new friend
and its like lifejuice or adrenaline flowing through my vains I hope I can keep this friend
and I will do everything in my control,
to keep her so my heart can keep
booooooooming.
zoals gevraagd :)
Een reactie posten