Boek

Wat brengt jou hier? vraag ik nieuwsgierig. Een glimlach, die mijn lippen tot maantjes plooit,verraadt de schaamteloosheid van mijn vraag. Hmja, antwoordt hij verzuchtend, wat brengt een mens op een plaats als deze. Het is een koude avond in februari. Maar hier valt daar weinig van te merken. De tafeltjes naast ons, rijkelijk gevuld met dementerende oudjes, zich vergrijpende aan koffie en cake'jes, vullen de stilte tussen ons op met ouderdomskwaaltjes. Mijn hand neemt dezijne. De zachte rug van zijn rechterhand rust onder mijn wildvreemde aanraking. Je kan het me vertellen, ik studeer over mensen met een verhaal , probeer ik fluisterend opnieuw. Hij grijnst.
...
K'zat al de hele tijd naar hem te kijken,vanuit mijn ooghoeken. Net opvallend genoeg om dezijne te ontdekken, mijn gezichtsveld kruisend. K'denk dattem 27 is ofzo. Hij heeft iets weg van Damien Rice, al zou zijn stem binnen dit en een halfuur naast mannelijkheid ook de geur van bier verspreiden. De gigantische Leffe voor zijn neus bekijkt hij, maar aan drinken is hij duidelijk nog niet toe.
...
Ik wacht op Sofie.
Je vriendin? Zwanger? Interpreteer ik met volle teugen. Mijn stem klinkt te enthousiast om nog gepast een negatief antwoord op te kunnen vangen. Hij knikt. Ik ken noch naam,noch afkomst van de man die voor me zit, maar mijn gevoel bewijst me voorzichtig dat het plaatje niet klopt. Hij hoorde dolgelukkig te zijn. Mijn nieuwsgierigheid schuifelt ongeduldig, en ik kijk hem onderzoekend aan. Zijn blik vertrouwt me. Het chocomelkje onder mijn neus dampt mijn aandacht naar zich toe, en terwijl de zoete geur mijn zinnen streelt, verteld hij me zijn geheim.
...
Soms ben ik zo nieuwsgierig naar het verleden van een onbekende voorbijganger, naar alles wat vooraf ging aan het feit van zijn/haar aanwezigheid, samen met mij, op dat moment op die ene zelfde plaats. Elk mens bewaard een zelden geopend geschiedenisboek, waarin de illustraties vorm krijgen onder invloed van de lezer.Soms, zoals nu, wanneer ik het beu ben door mijn eigen boek te bladeren, weersta ik maar met moeite de drang om zo'n onbekende aan te spreken. Beseffende echter, dat ik aan de totaal andere kant van de cafetaria in het ziekenhuis zit, met een chocomelk en een cake'je, maakt het bieden van weerstand wel gemakkelijker. En lef, ja, dat mis ik ook wel een beetje.
*slurp*
...