Bedenk jezelf een doordeweekske dag, rond 12u. Je bent wat nutteloze dingen aan het doen (cursus doorbladeren ofzo) , en je hoort bovenstaande zin. Deze klinkt ontegensprekelijk als muziek in je oren,want je maag knort, en de onverwachte, maar verleidelijke geuren die onder je kamerdeurtje doorsluipen doen al anderhalf uurtje een paringsdans met je reukorgaan. Je huppelt als een jong veulen de trap af en placeert jezelf potsierlijk op het puntje van je stoel aan de keukentafel. Ook de andere gezinsleden zijn duidelijk geëxciteerd over het mysterieuze,nieuwe gerecht, daar je broer snuffend boven het fornuis hangt, en je zusje zelfs de koordjes van haar pullover uit haar mond heeft gehaald. Een grote overdekte schotel, door 6 gretige ogen gevolgd, wordt in het midden van de tafel geplaatst. Het deksel wordt verwijderd, maar wanneer damp plaats ruimt voor visuele waarneming maakt je ongeduldige bord rechtsomkeer. Aan diggelen ligt je hongergevoel, bij het allerminst appetijtelijke uitzicht van een gigantisch,nog zachtjes pruttelend...brein. Twee dikke,papperige hersenhelften, met kriekjes en saus. (ja,dat lees je goed) Je wil nog vragen waarom,en van wie, maar je mond wordt gesnoerd wanneer je moeder als een ambachtelijk slager begint te hakken in de neuronenmassa, en jou maag zonder toestemming een halve draai naar links onderneemt...
Hou dat gevoel vast...
Wel, dat gevoel had ik gisterenmiddag toen ik een examen klinische neuropsychologie als lunch kreeg. 10 bladzijden vragen over hersenen en wat er allemaal mis met je kan gaan als je er, hypothetisch, in zou beginnen te hakken...en ik kan je zeggen, beste lezertjes, dat ook mijn honger over was.
1 opmerking:
hm, biefstuk!
Een reactie posten