Shoot me!

Ik fiets rustig richting Annabel,
nieuwsgierig bonkend hartje,
(na al twee keer heen en terug gereden te zijn voor schoenen..zucht,dat kan alleen maar een vrouw zijn)
met maar 1 gedachte: Waar ben ik in godsnaam mee bezig.
Die gedachte werd meermaals herhaald,luider,
naarmate we de plaats van de misdaad naderden...
En plotsklaps
stond er een 16000 Pixels op mijn bange gezichtje gericht.
Ik,temidden van de prachtige natuur van het kasteel van Horst,
met mijn handen in mijn zakken,
glimlachend in de camera.
Ik doe wel vaker dingen waarvan ik mij,voor dat bewuste moment,nooit had kunnen inbeelden dat ik het zou doen,en een professionele photoshoot is daar zeker één van.
Gefotografeerd,zoveel meer dan mij lief is,
maar toch stiekem ervan genietend.
Tot op het moment dat Meneer de Fotograaf zijn zwarte genadeloze flitsding laat zakken en vraagt of wij willen 'doorgaan'.
Reclamemodel,ik?
Annabel,ja,absoluut,zonder twijfel,
maar ik?
Ambities in de psychologie,in de acteerwereld,misschien zelfs poëzie of proza, ambities als kleuterjuf,
chiro-leidster,broodjesbarvrouw,fuifdier...
maar ambities in de modewereld?
Laat me niet lachen.