Melk en Suiker.

Het moest er eens van komen.
Ik, in goed gezelschap, in het sportpaleis! Hét sportpaleis!
Ik was er al eens geweest, maar toen was ik vast te klein om te beseffen hoe groot dat gebouw eigenlijk is...en hoe duur het is om er een plaatsje in te bemachtigen. Maar goed, als je veel betaald voor een concert, ben je al bijna opvoorhand tevreden van de avond,
niet waar:) ?

Dus, ik en Fenne bereikten, vanwege enkele misplaatste omwegen, ietwat naar de late kant het sportpaleis. Geen probleem: met onze kennis van zaken (hoe wring ik mij efficiënt door een ongeduldige menigte?) bewogen we ons als 2 glibberige (doch klassevolle) palingen voort naar het hoofdpodium. Een gemoedstoestand, samengesteld uit ongeduld en opwinding, maakte zich van ons meester. En terecht. Mijn hoopvolle verwachtingen waren allerminst een overschatting van wat de avond collectief teweegbracht...Heel concreet bij mij dan: totale uitputting,totale extase, en een tekort aan energie dat coca cola amper kon aanvullen.

Ze bestaan al van toen ik nog geen benul had van wat ze zongen,en misschien hebben zij er wel mede voor gezorgd dat ik de engelse taal nu relatief gezien onder mijn knie hebben kunnen knellen:
MILK INC.



Ge moogt mij vertellen dat ze gepasseerd zijn, dat hun liedjes te commercieel zijn, op mekaar lijken. Ge moogt me zelfs vertellen dat de Regi nen egotripper is en Linda een achterlijke geit. Maar ik garandeer u, stuk voor stuk, dat als ge daar had gestaan met mij en met al die andere feestende mensen, met de ambiance die u in hogere sferen brengt, met muziek die u zo bekend in de oren klinkt dat uw lichaam EN uw geest u dwingt om er mee in op te gaan... dat ge al uw kritische oordelen effe aan de kant had geschoven en meegenoten, meegebrult, gelijk ge in de douche zou doen, maar dan harder. Da garandeer ik u.