7.32u (trein)

Als ware het een daad uit nostalgische honger en dorst: ik zit weer op de trein richting Antwerpen-Centraal. Zo voorspelbaar als het plot van een romantische komedie en zo mogelijk even onuitstaanbaar debiel, maar ik moet weldegelijk na 3 maanden wellust weer naar school. Gelukkig heb ik nog een hele treinrit voor de boeg en heb ik mijn lectuur bij me.De metro? Ja,die ligt hier. Maar dat bedoel ik niet.De metro is opgesteld voor mensen zonder (creativi)tijd,zonder een eigen verhaal, of voor mensen die nog niet goed wakker zijn. Waardeloos afgietsel der zelfgeschreven woord ! Mijn lectuur wordt tenminste terplekke onder mijn alziend en goedkeurend oog gecreëerd! En straks herlees ik het,en bedenk ik me dat ik dringend wat meer over de auteur moet opzoeken.
...
Maar ik verlies de essentie uit het oog: ik zit dus op de trein. Ondertussen wellicht al een tijdje, want station Melkouwen meert aan in mijn gezichtsveld. De zetels naast en voor me worden klassevol beslapen. Mijn vergevingsgezinde persona neemt het hen echter niet kwalijk dat ze het aanbreken van de ochtend missen, wat ondanks de onbegrijpelijke vroegte waarin het plaatsvindt toch steeds een prachtig verschijnsel is.Ik zeg altijd: de wegsluipende nacht is de eerste bladzijde van een boek over dingen die het daglicht mogen zien (onafhankelijk van het feit dat ik zelf niet goed weet wat ik daarmee bedoel).
...
Station Lier. De chinees naast me ramt muziek door zijn hersenpan. Mijns inziens de meest effectieve manier om alle vormen van intelligent denkvermogen de keel dicht te knijpen. Of om, in mijn geval, te kunnen stoppen met peinzen.
Ah,nieuw volk! Twee gele wezens schuiven zich bij in het treingestel. Middelbare vrouwen, gehuld in kuikengele jassen, onderweg naar hun werk. Ok,dat laatste gok ik, maar wat doen mensen op die leeftijd anders op een maandagochtend op de trein? Een citytrip naar Barcelona? Het zou eens wat anders zijn natuurlijk. Maar hun vermoedelijk chronische praatziekte in acht genomen zouden ze dat waarschijnlijk dan al drie keer door de wagon hebben geroepen. Ook ik heb geen wereldschokkende bestemming. Mijn eerste dagje school...onvrijwillig vrijwillig de sleur in-pendelend.
...
En de zon schijnt.