De ontmoeting

Je loopt door de straat
met een gigantische babybel in je handen
die je,jezelf er lichtjes voor schamend,
opknabbelt als een boterham,
en aan de tramhalte bedenk je jezelf
dat kaas echt maar kaas is,en niets meer of niets minder.
Muziek in je oren,de wind in je haar,
de tram nadert.
Je stapt op,zet je neer,rechtover een meisje
die ineengedoken op het stoeltje voor je zit.
Haar dikke teennagels zijn blauw geverfd
haar haar is wat vettig,een echt zigeunertje
met een hond,een prachtige hond
maar ondervoed als hij was in je richting lonkend.
Naar mij,en mijn babybel.
Hij komt naar me toe,
en laat zijn hoofd zonder schroom rusten op mijn schoot.
Alsof hij en ik al jaren samen hadden gedeeld,
alsof hij zich op zijn gemak voelde,op de warmte van mijn benen
zonder verdere bedoelingen,gewoon even rust
in een uitputtend leven,net als ik.
En ondanks dat ik mij de laatste maanden
als een spookrijder op de weg naar geluk heb gevoeld
was dat moment,die een enkele minuut,
voor mij puur genieten.