Maandagmorgend,eerste dag van oktober,
ik zit in de living van mijn vriend,met een dekentje rond me gedrapeerd.
Alleen,want hij slaapt. Spijtiggenoeg ben ik een ochtendmens,en meermaals heeft hij daar de nadelen van ondervonden. (wakkerwooordeuhn,kiele kiele kiele)
Iedereen beweegt zich langzaam maar zeker naar hun persoonlijk oord des verderfs,zij het zwoegen voor een mager loon,
zij het studeren voor een diploma.
En ik zit hier,in de living,met mijn dekentje,
bijna lyrisch te worden over hoe mooi het leven kan zijn.
Tenminste als ik de feiten verdring dat ook ik morgenvroeg verdwijn in een pendelaarskudde richting Antwerpen,waar ik als kersverse tweedejaarsstudente door te studeren voor een diploma mijn docenten een mager loon bezorg. (nuja,mager?)
Tenminste als ik verdring wat me dus nog te wachten staat aan schoolwerk,en verdring dat ik dringend moet beslissen waar ik stage wil lopen, dat ik moet beslissen of ik mijn adres van paps naar mams wil verhuizen, beslissen wat ik eigenlijk met mijn leven wil aanvangen,
en beslissen welke saus ik op mijn frieten wil.
Het leven berust uiteindelijk op keuzes maken,toch in onze maatschappij,waar keuze het number-one luxeprobleem is.
Keuzes maken,en ik zal u zeggen,dat ik daar als eeuwige twijfelaar een grondige hekel aan heb. Maar 1 ding weet ik zeker:
Voor mij ne kleine met tartaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
klopt als een bus
of niet
consumentisme ten top
in dit wat men het westen noemt
in het "zuiden" hoeft men geen keuzes te maken
doen of sterven
of is dat ook een keuze
het leven, is gwn een keuze ;), hoe je het draait of keert, waar je woont of niet woont
of niet?
The Matrix???
Blijven stilstaan bij de kleine dingen in het leven, het maakt het accepteren van zovele grotere dingen zoveel makkelijker!
Een reactie posten